Rozdział 229: Zbrodnia i kara

ROZDZIAŁ 229

     Tenjiro wiedział już, że bez względu na swoje doświadczenie i umiejętności, walka z kimś takim, jak Joseph Fletcher bez pełnego zrozumienia jego Syntezy była błędem. Błędem, którego zdążył już pożałować. Czuł się, jak mysz zagnana w kąt przez kota, który lubował się w patrzeniu na jej agonię, w "bawieniu się" nią, męczeniu jej przed śmiercią. Miyamoto nie miał nawet czasu na zastanowienie się nad dalszymi posunięciami. Łańcuch, który przebił mu dłoń i powalił go na podłogę teraz ponownie odbił się od stworzonej przez Fletchera płytki. Uderzył w kolejną, znów rykoszetując, a potem bezpośrednio trafił w wyciągniętą dłoń aukcjonera. Niesiony falą uderzeniową skierował się błyskawicznie w stronę przewróconego chirurga.

     — Nie dasz mi odpocząć, co? Szczególnie, że teraz możesz stać i patrzeć, jak wszystko dzieje się samo... — pomyślał z przekąsem Tenjiro, w mgnieniu oka podejmując ryzykowną decyzję. Jedyny dobyty w tym momencie skalpel wsadził w powstałą w swojej dłoni dziurę i jednym, zdecydowanym ruchem... przeciął jej brzeg. Dzięki temu mógł wyciągnąć łańcuch przeciwnika przez powstałą przerwę w mięsie i kościach, by bez zastanowienia przeturlać się na bok i uniknąć nadlatującego szpikulca. Zupełnie stracił w oczu porozrzucane w różnych miejscach skalpele. Wiedział, że w ferworze walki nie da rady ich podnieść. Wiedział, że musi pozostać w ruchu i że gdy tylko Hormon Y przestanie działać, wszystkie jego mięśnie zaczną po kolei wiotczeć, niwelując jego szanse na jakiekolwiek uniki.
     Tymczasowo zespoił rozdzielone cięciem fragmenty dłoni za pomocą energii duchowej, a skraje dziury w jej centrum zasklepił. Wszystko to było jedynie prowizorycznym i tymczasowym rozwiązaniem, ale przynajmniej nie tracił krwi. Nie widział już niestety szansy na wykorzystanie tej kończyny w walce przeciwko Fletcherowi. Widział jednak, jak prawdziwy rój wyciągniętych z kapelusza ludzkich rąk i nóg otacza w powietrzu Josepha, jak kotłują się wokół niego i przeplatają, ocierając o siebie, jak splatają się po kilkakroć, zalewając salę dźwiękami łamanych kości, a wreszcie - jaką radość sprawia różowookiemu ta przeraźliwa melodia.
     — Cóż... to już nie będzie mi potrzebne — stwierdził nagle aukcjoner, spoglądając apatycznie na swój łańcuch z grotem. Podwinął rękaw, pod którym wcześniej ukrył śmiercionośną broń i jednym naciśnięciem rozpiął obręcz na swoim ramieniu, gdzie widniało pierwsze ogniwo łańcucha. Rzucił nią o podłogę. Pozbawiony dopływu mocy duchowej oręż opadł ze szczękiem na płytki, kompletnie zaskakując przygotowanego na kolejny atak chirurga.
      Przekładające się z trzaskiem jedna przez drugą kończyny tworzyły skręconą, przeraźliwie bladą, bo pozbawioną dopływu krwi i tlenu masę. Na oczach Tenjiro kawałki ludzkiego ciała formowały znajomy kształt. Wielki tron z połączonych fragmentów unosił się w powietrzu tuż za rozbawionym tym faktem Fletcherem. Aukcjoner bez zgorszenia opadł na niego i założył nogę na nogę, stawiając swój cylinder między nimi i pozwalając mu wypuszczać na zewnątrz kolejne truchła. Josephowa Egida uniosła się do pionu, delikatnie bujając się w powietrzu tuż obok "władcy", który chyba nie miał już zamiaru personalnie włączać się w starcie.
     — Tańcz, zdrajco. Chcę wiedzieć, ile było prawdy w historiach, które o tobie słyszałem. Spróbuj mnie dosięgnąć! — krzyknął z pompą Joseph, klaskając w dłonie. I wtedy się zaczęło. Prawie wyłysiała ludzka głowa wystrzeliła w stronę Miyamoto, jak kula armatnia, zmuszając go do natychmiastowego uskoku bez chwili do namysłu. Huk rozbijanej podłogi i świst rozcinających powietrze odłamków wypełnił pomieszczenie. Tenjiro nie zdążył nawet wylądować, bo nagle kończąca się przy ramieniu ręka chwyciła go za kostkę i pociągnęła z powrotem do tyłu. Lekarz uderzył plecami o ziemię.
     Nieoczekiwanie spojrzawszy w górę, dostrzegł spadające na niego, niczym uderzające na zewnątrz pioruny pięści. Nie ryzykował. Szybko utwardził korpus tak mocno, jak tylko potrafił i zacisnął zęby. Wolał skupić się na wytrzymaniu uderzeń i zajęciu się ciągnącym go ramieniem, niż na nieudolnych próbach uniknięcia wszystkich obrażeń. Gdy jednak dwie pięści trafiły w jego brzuch, a trzecia prosto w splot słoneczny, razem z powietrzem z jego ust uciekła również krew. Siła trzykrotnego, zsynchronizowanego uderzenia wgniotła jego plecy w podłogę, czego z pewnością nie oczekiwał. Kontrolowane przez Corpse Party dłonie okazały się o wiele potężniejsze, niż się spodziewał, ale mimo nagłego uderzenia bólu wystrzelił górnymi partiami ciała w stronę swoich stóp. Jednym sprawnym ruchem nasączonego mocą duchową skalpela pozbawił palców ciągnącą go łapę, tylko powierzchownie raniąc się w nogę.
     Zaraz po tym cofnął rękę i ciął jeszcze raz - poziomo, wzdłuż klatki piersiowej, tuż nad linią brzucha. Lecące cięcie zajaśniało nad jego skórą, momentalnie rozcinając wciskające mu się w ciało pięści na wysokości knykci. Chirurg nie miał niestety czasu na ponowne nabranie powietrza. Natychmiast przeturlał się na bok, w ruchu wciskając sobie swój skalpel w zęby. Gdy zaś tylko był oko w oko z podłogą, oparł na niej lewą dłoń, z której wyemitował falę uderzeniową. Ta z kolei natychmiast uniosła go w powietrze, co uratowało go przed kolejną nadlatującą głową, mijaną pod stopami. Gwałtownie szarpnął swoją własną, a czaszkę tej cudzej nagle przerąbało na pół lecące cięcie. Wtedy jednak nieoczekiwany pocisk uderzył go centralnie w klatkę piersiową. Zespojone mostkiem żebra jakiegoś od dawna martwego nieszczęśnika wbiły się w jego ciało, zmiatając go w stronę najbliższej ściany, o którą znów rozbił plecy.
     — Kurwa! — pomyślał, wypuszczając skalpel z ust pod wpływem uderzenia. — Po co mi tyle siły, skoro teraz potrzebna mi prędkość? Więcej prędkości, znacznie więcej, niż wcześniej. Nie mam nawet czasu się zastanowić, do cholery! — denerwował się chirurg. Nie przeszkodziło mu to jednak w zauważeniu nadlatującej w stronę jego szyi, kłapiącej zębiskami czaszki z kawałkami zgniłego mięsa zawieszonymi wokół skroni. Gwałtownie sięgnął po nią ręką, zatrzymując ją, nim sięgnęła celu, którym zapewne była jego tętnica. Zmiażdżył ją w ułamku sekundy, po raz drugi faktycznie wykorzystując swą zwiększoną siłę.
     Czaszka była tylko zmyłką. Jak wystrzelony z balisty pocisk, prosto we wbite w lekarza żebra uderzyła kończąca się na stawie kolanowym stopa. "Zewnętrzne" żebra wbiły się w tors Miyamoto na kolejny centymetr, zmuszając go do natychmiastowego skupienia energii w tym miejscu, by nie stracić płuc. Gołą ręką wyszarpnął z siebie dodatkową kupę kości, w ostatniej chwili pikując ku podłodze i unikając nadlatującej kanonady pięści. Ponownie rzucił się na bok i zaczął biec wzdłuż ściany, o pół kroku wyprzedzając kolejne pięści, które powoli rozłupywały pomieszczenie, jak skorupę orzecha.
     Przelotne spojrzenie posłane w kierunku siedzącego na tronie i ścigającego go wzrokiem aukcjonera utwierdziło chirurga w przekonaniu, że Fletcher wcale nie zamierzał interweniować. Co więcej, sprawiał wrażenie, jakby wcale się nie starał. Jego porażającej pewności siebie nie dało się nie poczuć, na co coraz bardziej ranny i osłabiony Tenjiro reagował prostą, ludzką frustracją. Cylinder przeciwnika nareszcie przestał wypuszczać z siebie kolejnych rąk, nóg, czy szczęk, ale wcale nie polepszało to paskudnej sytuacji Miyamoto.
     — Nie zachowywałby się w ten sposób, gdyby nie miał czegoś w zanadrzu. Jakiegoś zabezpieczenia. Skoro nie wiem, czym ono jest, nie wolno mi marnować czasu. Cała ta szopka jest tylko po to, żeby mnie zmęczyć i wyprowadzić z równowagi. Mam przestać analizować. Skupić się na ratowaniu życia, zamiast na zaatakowaniu go. Skoro tak... to pora kończyć tę farsę. Zajmę się obiema rzeczami na raz — zdecydował chirurg i w tym samym momencie, jakby w zaprzeczeniu dla jego deklaracji opływająca energią duchową pięść wbiła mu się w nerkę. Potok myśli został raptownie przerwany. Stopy chirurga oderwały się od ziemi, a głowa pochyliła się w jej kierunku, gdy całe ciało mężczyzny poleciało do przodu.
     Natychmiast otoczył czubki palców lewej dłoni energią duchową, by z całej siły wbić je w podłogę, szybko skręcając całe ciało i raptownie hamując. Rój żądnych jego śmierci dłoni wyleciał mu naprzeciw, ale on już się nimi nie przejmował. Postawił wszystko na jedną kartę. Sięgnął oburącz za siebie, do drugiej kieszeni spodni, a nie do sakwy, jak poprzednio. Jego palce zacisnęły się na dwóch kolejnych strzykawkach, choć dziurawej prawej musiał dopomóc, zaciskając ją przy użyciu mocy duchowej, bo sama nie chciała się poruszyć. W obu zbiorniczkach znajdował się niebieski płyn, ale żaden nie posiadał igły.
     — Ech... to mój cały zapas. Nie zakładałem, że sytuacja może mnie zmusić do wykorzystania go. Teraz nie dam rady wydestylować idealnej kopii... a przynajmniej nie w mniej, niż kilka dni. Z drugiej strony nie jestem pewien, czy to przeżyję. BHP przede wszystkim, co? — pomyślał z uśmiechem Tenjiro. Fletcher chyba to zauważył, bo jego tron gwałtownie obrócił się przodem do chirurga. Tymczasem zebrana w wylotach strzykawek energia duchowa stwardniała i uformowała igły, które Miyamoto jednocześnie wbił sobie w obie tętnice udowe. Płyn został momentalnie wstrzyknięty do krwiobiegu mężczyzny... i zaczęła dziać się magia.
     Nagły, chaotyczny ruch, jakby ktoś odrywał kawałek papieru od całości arkusza wyciągnął dwa z trzech pozostałych skalpeli z drugiej tylnej kieszeni spodni lekarza. Drugi, jeszcze gwałtowniejszy, niepohamowany ruch sprawił, że jeden z nich pochwyciła lewa dłoń, a drugi wylądował między palcami prawej stopy. Źrenice chirurga skurczyły się znacząco. Serce zadudniło tak szybko i mocno, jakby chciało sprasować płuca i rozkruszyć wszystkie żebra. Miyamoto rozwarł usta w półświadomym grymasie. Patrzył przed siebie i nie wierzył w to, co widział. Zmierzające w jego stronę dłonie zastygły w bezruchu. Zamrożono je, spetryfikowano, zaklęto w czasie. Z jego perspektywy wcale się nie ruszały.
     Uderzyło go zniecierpliwienie. Usta powyginały się we wszystkie strony, formułując jakiś nagły komentarz, ale mózg mężczyzny pracował tak szybko, że narządy mowy nie były w stanie równie szybko przetworzyć tego, co miał do powiedzenia. Słowa zlały się w jedno i przepłynęły w bezczasie, irytując mówcę swą powolnością do tego stopnia, że przestał mówić. Tenjiro zaczął tupać ze zniecierpliwieniem. Tupał i tupał, jak zdenerwowane dziecko, niesamowicie natarczywie, z przerażającą siłą, która rozsiała pęknięcia na przestrzeni wielu metrów podłogi. Tupnął kilkadziesiąt razy w mgnieniu oka, co przypominało z perspektywy trzeciej osoby oddanie salwy z karabinu maszynowego nowej generacji.
     — Dosyć — pomyślał Miyamoto, odczekawszy ułamki sekund i wyszedł kończynom naprzeciw. Huragan przetoczył się przez salę tortur Fletchera. Chirurg zniknął i ot tak pojawił się, stojąc prawą stopą na jednej z nieruchomych pięści. Podskoczył na niej kilkanaście razy, z impetem, który zmiażdżył ją na miejscu i wgniótł w podłogę. Inne zaczął traktować skalpelem. Setki cięć - tradycyjnych i tych lecących - przeszyło chmarę dłoni, dzieląc je na kawałki, a te kawałki na mniejsze kawałki i jeszcze mniejsze. Nawet jeden paznokieć nie pozostał w całości, a przecież dla Tenjiro trwało to tyle, co nic.
     — Podwójna dawka neoadrenaliny. Mój układ krwionośny, moje serce, wszystkie mięśnie i ścięgna doznają trwałego uszczerbku. Konieczna będzie kuracja. Wielomiesięczna. Będę mógł ewentualnie zastąpić włókna mięśniowe jakimiś syntetycznymi, reagującymi na moc duchową, dobrymi przewodnikami. W ciągu 133 sekund przestanie działać neo-Testosteron. Nieudany, niepraktyczny. Na niewiele zdaje się zwiększona siła i większa ilość tkanki mięśniowej, gdy nie ma się do tego prędkości. To tylko tarcza, a na dodatek słaba. I efekt uboczny - pobudzenie seksualne. Wzmożone neoadrenaliną. Dobry środek wspomagający potencję. Tylko zabije większość użytkowników po zakończeniu działania — myślał. Myślał stanowczo zbyt szybko. Kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt razy szybciej, niż normalna osoba. Natłok myśli, którego nie był w stanie kontrolować bez zewnętrznych bodźców. Myślał o wszystkim i o niczym na skutek zniecierpliwienia wywołanego "zatrzymaniem się" czasu.
     — Niewiele ponad 60 potencjalnych części ciała, mogących mi zagrozić — policzył w mgnieniu oka chirurg. — Mało. Pół minuty — wywnioskował i znów zniknął. Odbijał się od wszystkich powierzchni wewnątrz pomieszczenia na swojej prawej stopie, nie zważając zupełnie na nic poza swoim małym światem - jedyną sferą, wewnątrz której płynął czas. Cisnął skalpelem z dłoni przed siebie. Pocisk przebił się na wylot przez oba zawiasy szczęk przelatującej bokiem głowy. Od razu cisnął za nim skalpel z lewej stopy, który przeszedł tej samej głowie przez mózg i zderzył się z tym pierwszym. Dwie sztuki oręża odbiły się od siebie nawzajem i rozeszły w różnych kierunkach, przebijając kolejne przywołane przez Corpse Party truchła. Miyamoto dogonił oba przyrządy, zanim którykolwiek zdążył obniżyć tor lotu. Porwał je w biegu, po drodze rozbijając kopnięciami i uderzeniami łokci wszystkie kości, a zdobytymi na powrót ostrzami oddzielając od tych kości mięso. Kawałki ciał eksplodowały we wszystkich kierunkach.
     — Skąd te ciała? Nie wiadomo. Wszystkie wypuścił z kapelusza. Z wymiaru, który się tam znajdował. Kontroluje je dowolnie. W ten sam sposób kontrolował też łańcuch. I mnie, gdy byłem w środku, nie pozwalając mi wyjść ani dotknąć ścian. Możliwe, że jego kontroli podlega wszystko, co znajduje się wewnątrz. Prawdopodobnie jestem wyjątkiem, bo spędziłem tam mało czasu lub dlatego, że mam swoją świadomość i jestem żywy. Sądząc po tym, że znajdujemy się w sali tortur oraz po jego zachowaniu i sadyzmie, mogą to być szczątki jego poprzednich ofiar. Wygląda na to, że wewnątrz kapelusza nie płynie czas. W przeciwnym wypadku zamiast kości byłby tylko proch. Tymczasem wszystkie kawałki są w idealnym stanie, nie licząc braku życia i krwi, z czym wiąże się ich chłód i bladość oraz niedotlenienie tkanek. Koniec końców nie stanowią już dla mnie żadnego zagrożenia
— analizował Tenjiro, poza czasem przepływając przez atakujące go ludzkie szczątki i krojąc je na kawałki, zanim te miały szansę go drasnąć. Zdawało się, że osiągana przez chirurga prędkość była zbyt wielka, by kończyny mogły na nią w porę zareagować, czy chociaż spróbować się do niej dostosować. Były zatem niczym.
     — Rana na mojej dłoni płonie. Parzy, jakbym polał się kwasem. Niedobrze. Mam wrażenie, jakby jej brzegi wypalały się do zewnątrz. Jakbym zaraz miał kompletnie stracić rękę. Coś jest nie tak. Muszę to skończyć. Już, natychmiast. Zanim okaże się, że wpadłem w kolejną jakże cwaną pułapkę — wywnioskował w przelocie Miyamoto, zostawiając po sobie tylko chmurę spadających w zwolnionych tempie palców oraz połamanych kości. Zniknął znów. Podłoga w miejscu, gdzie stał, przeciwległa ściana, sufit - kolejno pojawiały się tam pęknięcia zostawione przez wybijającego się Tenjiro. Fletcher nie zdążył mrugnąć okiem, a za jego plecami, za oparciem splecionego z ludzkich ciał tronu pojawił się jego pogromca.
     Wielka karta z jokerem unosiła się po lewej stronie aukcjonera. Zbyt daleko, by zdołać osłonić go przed nadchodzącym atakiem. Składające się na jego siedzisko dłonie próbowały zareagować. Rozplotły się i wysunęły ze zbitej masy swoich towarzyszek, próbując zatrzymać lub pochwycić chirurga. On jednak tylko obrócił się kilkakroć w powietrzu, wycinając sobie przez nie drogę skalpelami i w bezczasie tnąc je na kawałeczki. Nic już nie powstrzymywało Miyamoto przed zadaniem ostatecznego ciosu. Do obu jego ostrzy napłynęła energia duchowa - o wiele za duża jej ilość, ale chirurg nie umiał się teraz kontrolować. Otoczone kotłującą się aurą sztuki oręża przerąbały się poziomo przez oparcie tronu, oddzielając je od całej reszty. Podwójne lecące cięcie podążyło nawet dalej, szybując przez calutkie pomieszczenie, rozcinając ścianę i znikając we wnętrzu wzgórza, na którym stało Dworzyszcze.
     — Zero oporu. Nie poczułem oporu. Przecinanych kości ani niczego innego. Nie ma krwi. Nie zdążyła wypłynąć? Zaraz strzeli i zaleje wszystko wokół? Nie. Coś jest nie tak. Niemożliwe, że zareagował. Przecież nie był w stanie za mną nadążyć? Niby jak miałby mnie wykryć? A choćby nawet mnie wykrył, to nie jest wystarczająco szybki, żeby zrobić u... nie! — Oddzielone oparcie tronu pod wpływem siły cięcia wreszcie przesunęło się na bok po eonach oczekiwania. Po drugiej stronie nie było jednak pozbawionego popiersia aukcjonera. Nie było też jego całości. Nie było go... w ogóle. Lecące cięcia wywołanym pędem powietrza zdmuchnęły z siedzenia cylinder i w tym właśnie momencie Miyamoto zrozumiał.
     — Ma mnie. — Natychmiastowo zaparł się nogami o dolną część mięsistego tronu, lecz... jego własne kończyny ugięły się pod nim, jak wata. Nie rozumiał, czemu tak się stało. Żadna z przyjętych substancji nie przestała przecież działać. Jego ciało nie miało prawa tak prędko odmawiać mu posłuszeństwa, a na pewno nie w ten sposób. Nie zdziwiłby go zawał serca lub pęknięcie naczyń krwionośnych, ale martwota, którą poczuł zaskoczyła go równie mocno, jak gwałtowny wystrzał z czeluści piekielnego cylindra. Coś mignęło, poruszając się ku niemu z zawrotną prędkością. Ku NIEMU, który przecież był teraz poza czasem.
     Nie dał rady się odbić przy pomocy wyginających się, jak guma nóg. Trafiono go momentalnie i ściągnięto jeszcze szybciej, w jednej chwili umiejscawiając go pod ścianą, plecami do niej. Poruszająca się z zawrotną prędkością krew znalazła ujście, w związku z czym wytrysnęła z nowych ran, jak z hydrantu. Jego własna szóstka skalpeli nasyconych mocą duchową aukcjonera przebiła się przez jego stawy barkowe, łokciowe i kolanowe, przybijając mężczyznę do ściany i podłogi. To musiało w końcu się stać. Joseph musiał w końcu ich użyć. Miyamoto nadal jednak nie potrafił pojąć, czemu nie uniknął kontrataku.
     Spadający ruchem wahadłowym kapelusz skierował się powoli rondem do dołu. Gdy zaś tylko znalazł się na wysokości wzrostu przeciętnego mężczyzny, stopami do przodu wynurzył się z niego uśmiechnięty od ucha do ucha Fletcher. Było po nim widać, że ledwo powstrzymywał się przed wybuchnięciem śmiechem. Mężczyzna powoli podszedł do przybitego do ściany przeciwnika, a w tym czasie jego tron rozplótł się na powrót na pojedyncze kończyny, otaczające półkolem obydwu Madnessów. Egida również powróciła do Josepha, zmniejszając się raz jeszcze do rozmiarów standardowej karty jokera i znikając za wstęgę opasającą cylinder. Aukcjoner spojrzał na swoją słabnącą, skonfundowaną ofiarę i zaczął powoli, pogardliwie klaskać, eksponując swoje niepohamowane poczucie wyższości.
     — Nie mogę... się ruszyć. Cholera. Cały drętwieję. Co mi się stało? Kiedy? Ach, nie potrafię zebrać myśli. Szlag! Jak długo? Od którego momentu tkwiłem w twojej pułapce, co? — zastanawiał się zażenowany i wściekły Miyamoto, zagryzając zęby. Z szokiem i przerażeniem widział uwydatniające się na całym jego ciele, poczerniałe żyły. Na jego skórze zaczęły się pojawiać fioletowe plamy, jakby nieudane tatuaże - rozlany pod powierzchnią tusz. Ból głowy uderzał Tenjiro w skronie, niczym seria razów wymierzonych obuchem. Bladł. Sub-Testosteron przestał działać. Jego mięśnie zwiotczały. Sprawiały wrażenie, jakby nagle uszło z nich całe powietrze, sflaczały, między ich włóknami wyodrębniały się coraz większe przerwy. Również neoadrenalina uszła z organizmu mężczyzny, częściowo nawet razem z krwią.
     — Muszę przyznać, że pod koniec nawet mnie zaskoczyłeś. Nie spodziewałem się, że będziesz aż tak szybki — odezwał się Joseph, kucając przed swoją ofiarą z paskudnym uśmiechem. Pełzające po podłodze ręce za jego plecami szukały porozrzucanych w trakcie walki skalpeli, zbierając je i przyłażąc z nimi przed oblicza Madnessów.
     — Nie wiem, czy po tej całej presji, którą wspólnie wywarliśmy na twoje ciało jesteś jeszcze w stanie przetwarzać informacje, ale chyba zdajesz sobie sprawę, że pływa w tobie trucizna? — Fletcher zachichotał złowieszczo, jak rasowy psychopata, gdy chirurg zmarszczył brwi i wygiął twarz, usiłując wydobyć z siebie jakieś słowa. Puchł mu język. Szczęki zdawały się być ze sobą sklejone i otwarcie ich przywodziło na myśl próby otwarcia zamkniętych na kłódkę drzwi. Bez klucza. Josepha cieszyła ta bezsilność.
     — Nie chcę zabrzmieć dwuznacznie, ale czy nie zechciałbyś się z nami pobawić? Obawiam się, że kiepsko wypadłem w roli gospodarza. Poświęciłem ci niezbyt wiele czasu... więc planuję to nadrobić. Co ty na to?

***

NAZYWAM SIĘ JOSEPH FLETCHER I JESTEM NIKIM...

      Odludek i nikczemnik, od najmłodszych lat nieufny w stosunku do ludzi, a szczególnie swoich rówieśników, najbardziej fałszywa osoba na świecie, jedna z bardziej nienawistnych i najgorzej znoszących upokorzenie. Joseph nie był odporny na opinię publiczną, lecz nie był też w stanie zachowywać się, jak normalna osoba. Był inny, ale skrzętnie to ukrywał, odkąd jego różowe oczy zaczęły czynić z niego dziwadło i pośmiewisko. Obelgi i prześladowania go znieczulały. Czyniły go mściwym, bezdusznym, niezdolnym do odczuwania empatii, niezdolnym do szczerości. Udawał. Przechodził spod jednej maski pod kolejne i następne. Udawał współczucie, zaaferowanie, odrazę względem piętnowanych zachowań, udawał mówiąc o zainteresowaniach, o planach na przyszłość, o poglądach politycznych, poglądach na życie społeczne, na stan świata, sytuację państw, sprawy religijne, czy czysto filozoficzne.

     Joseph Fletcher nigdy nie istniał, gdy jeszcze żył. Zza ekranu monitora obserwował ludzi, którzy go nie rozumieli, na których nie umiał się otworzyć i których nienawidził. Obserwował nużący go, męczący świat, który z samego założenia miał działać i działał tak, jak nie powinien. W swoim małym pokoju, w swoim małym świecie dorastał, wpatrując się w ekran. Tam był bezpieczny. Tam był sobą i tylko tam, tylko w swoim zaciszu i w swoim własnym towarzystwie zdejmował wszystkie swoje maski. Joseph wszędzie był nikim. Tylko na przestrzeni tych czterech metrów kwadratowych faktycznie był kimś.

     Nie interesowała go szkoła. Jeśli chciał jakiejś wiedzy, brał ją sobie sam. Czytał, szukał, uczył się tylko tego, co uznawał za przydatne. Szkoła była przeszkodą. Koniecznością, póki jeszcze mieszkał w rodzinnym domu. Koniecznością było też widywanie tych ludzi, z którymi prawie w ogóle nie był związany dzień za dniem. Udawanie przed nimi kogoś, kim nigdy, przenigdy nie był. Dawanie im pozorów normalności. Braku problemów.

     Wszystko zmieniło się, gdy zaczął dojrzewać. Do tego momentu zamykał się w sobie z wyboru. Irytowały go masy i ich brak zrozumienia, raniły go ich opinie, lecz izolował się dobrowolnie. Potem jednak odkrył coś, z czym nie potrafił sobie poradzić. Nie pociągały go kobiety. Istniały, niejednokrotnie widział jakieś nago, choć głównie w sieci. Nie pociągali go również mężczyźni, czego najbardziej obawiała się jego rodzina, jako że prawie pełnoletni młody człowiek nigdy jeszcze z nikim się nie wiązał. Niedługo przed swoimi osiemnastymi urodzinami Joseph odkrył, że podnieca go i fascynuje widok... dzieci.

***

     Krzyk chirurga wypełnił całe pomieszczenie i wylał się z niego na sieć korytarzy. Zakrwawiony z jednej strony kawał oskalpowanej skóry odkleił się od prawie całej powierzchni jego klatki piersiowej, odsłaniając jeszcze więcej czerwieni. Szczerzący zęby w maniakalnym uśmiechu Fletcher oblizał szkarłatne ostrze trzymanego w dłoniach skalpela. Chłonął zapach krwi, zapach strachu i bólu, umęczenia, bezsilności. Cała ta atmosfera go pobudzała. Znajdował w tym przyjemność. Ten sam rodzaj przyjemności, co idący ze sobą do łóżka kochankowie. Kochał to. Wmawiał sobie, że kochał to bardziej, niż...

     — Kiedy złapałeś się w moją pułapkę, uznałem cię za idiotę. Powiedzmy sobie szczerze, tylko idiota tak po prostu podszedłby na terytorium wroga do zostawionego na samym środku korytarza kapelusza, podniósł go i zajrzał do środka — powiedział Joseph do zaciskającego zęby z bólu Miyamoto, pozwalając by jedna z dłoni starannie zdezynfekowała trzymany skalpel wodą utlenioną. — Potem jednak pomyślałem sobie, że mogłeś to zrobić specjalnie. Wiedziałeś, że to mój cylinder. Rozpoznałeś moją kartę. Wiedziałeś też, a przynajmniej podejrzewałeś, że należę do Loży. Tak myślałem. Liczyłeś na to, że to pułapka i że pojawię się znikąd, gdy tylko się w nią złapiesz i myliłeś się tylko dlatego, że ja schowałem się w środku. Okazałeś się nieco mniej głupim człowiekiem. Kto by pomyślał, że ostatecznie pomożesz mi cię pokonać?

     Fletcher zaśmiał się na widok pozbawionego zrozumienia wyrazu blednącej twarzy swojego obiektu tortur. Pstryknął placami, a jedna z pełzających po podłodze rąk przyniosła mu z półki plastikowe, przezroczyste pudełko wypełnione solą. Tenjiro wytrzeszczył oczy, nadal nie będąc w stanie wydobyć z siebie słowa. Nie był już zdolny nawet do logicznego myślenia. Ból połączony z działaniem trucizny i efektami ubocznymi zażytych substancji otumaniał go do stopnia, który pozwalał mu już tylko czuć ból.

     — Domyślasz się już, kiedy cię zatrułem? — spytał Fletcher, otwierając pudełko i wysypując trochę soli na swoją dłoń. — Łańcuch. Grot miał w swoim wnętrzu wydrążoną rynienkę, którą napełniłem trucizną. Przecież powiedziałem potem, że już go nie potrzebuję, prawda? Dam sobie głowę uciąć, że zmylił cię fakt, że zanim go wyrzuciłem, zaatakowałem cię jeszcze kilka razy. Cóż, twój błąd to moje zwycięstwo. A teraz weź głęboki oddech, bo zaboli, jak diabli... — ostrzegł z fałszywą troską w głosie i znienacka wtarł sól w otwartą ranę. Ryk, któremu nie oparły się nawet opuchnięty język ani zdrętwiała szczęka wypełnił swoim echem podziemia Dworzyszcza. Przez niezliczone pęknięcia męki Miyamoto słychać było nawet wyżej.

***

NAZYWAM SIĘ JOSEPH FLETCHER. JESTEM POTWOREM.

     Nikomu nie powiedział. Jak mógłby powiedzieć? Był tak przerażony swoją "przypadłością", że prędzej odebrałby sobie życie, niż odważył komuś powiedzieć. Nie zdradzał nawet swoich problemów z rówieśnikami, gdy chodził do podstawówki, a miałby zdradzić coś takiego? W takim społeczeństwie? Takim świecie, w którym i tak nikt go nie rozumiał? Tym się kierował, gdy postanowił milczeć. Myślał, że może mu "przejdzie". Że to może normalne. Był dojrzewającym nastolatkiem. W tym wieku jego rówieśnicy miewali różne odchyły, różne fantazje, które potem uważali za wstydliwe i głupie, które później porzucali.

     Bał się, że ktoś się dowie. Bał się wychodzić z domu. O ile wcześniej od czasu do czasu nawet chciał opuścić swoją norę, o tyle od tego momentu wszystko się zmieniło. Czuł się, jak zaszczute zwierzę, na które dybał cały świat. Przerażało go każde wyjście na ulicę, wyjście do miasta, do sklepu, do parku, gdziekolwiek. Przerażało go to, co działo się w nim, co działo się z jego ciałem, gdy widział rodziców przechodzących obok niego ze swoimi pociechami. Oblewał go zimny pot, gdy tylko się to działo. Wyobraźnia tworzyła w jego głowie rzeczy, które go przerażały. Czuł żądzę, pragnął się jej pozbyć, ale nie mógł i nie chciał tego robić. Nie tak.
     Kiedy tylko było to możliwe, starał się wychodzić z domu jedynie wtedy, gdy w szkołach trwały lekcje. To zmniejszało ryzyko. Joseph nie musiał się wtedy martwić, że straci kontrolę ani że ktoś zacznie cokolwiek podejrzewać. Nie mógł sobie pozwolić na swobodę ani na normalne życie. Nigdzie nie był w stanie znaleźć żadnej pomocy. Szukał podobnych do siebie w internecie, szukał tam jakichś rad, czegokolwiek, co pozwoliłoby mu się opanować. Niczego takiego nie znalazł. Znajdywał tylko kolejne przykłady ludzi takich, jak on, którzy nie wytrzymywali. Którzy byli szykanowani przez całe społeczeństwo, przez cały świat, zamykani w więzieniach, gdzie współwięźniowie zmieniali ich życia w piekło. Czytał o tych, którzy nawet nie doczekali się procesu. O ludziach brutalnie masakrowanych na ulicach. O samosądach. O pogardzie dla takich, jak on, o przekonaniu, że nie mają prawa do życia, o bezkresnej nienawiści do nich. Przestał uważać się za człowieka. Znikło wszelkie poczucie bezpieczeństwa.
     Wyprowadził się z domu, gdy tylko skończył szkołę średnią. Z pieniędzmi otrzymywanymi co miesiąc od rodziców był w stanie pozwolić sobie na stancję. Na przedmieściu, u jakiejś rodziny, która oferowała pokoje dla studentów. Nie zamierzał wcale iść na studia, ale znalazło się tam dla niego miejsce, bo nic nikomu o tym nie powiedział. Wtedy jednak z przerażeniem odkrył, że w domu, w którym przyszło mu zamieszkać żyło młode małżeństwo z ośmioletnią córeczką, Natally. Nie mógł trafić gorzej. Nie mógł też podjąć większego ryzyka, niż wtedy, gdy zdecydował się spróbować. Liczył na swoją siłę woli. Myślał, że będzie w stanie unikać dziecka, że nikt nie będzie niczego od niego chciał, że zaszyje się ponownie w pokoju bez żadnego celu i perspektyw. Niestety jednak rzeczywistość okazała się zgoła inna.
     Facet i jego żona chyba uznali go za ułożonego człowieka, zakładając tak prawdopodobnie na podstawie jego nieśmiałości i nadmiernej kulturze osobistej. Wszystko to było wywołane strachem i niepewnością, które odczuwał, ale przecież nie mógłby im o tym powiedzieć. Przecież nie mogły mu zaszkodzić dobre stosunki z państwem, którzy zapewniali mu dach nad głową. Tak uważał. Kolejny błąd, którego z czasem srogo pożałował.
     Unikał Natally, jak tylko potrafił. Wychodził się myć tylko wtedy, gdy wiedział, że siedzi w swoim pokoju. Starał się przynosić jedzenie do siebie, żeby nie musieć siedzieć z nią przy jednym stole. Starał się myśleć o wszystkim, o czym tylko mógł, gdy była w pobliżu, by nie dać się ponieść. To było trudne. Zbyt trudne. Przecież od dwóch lat już się powstrzymywał. Dwa lata spędził w strachu i przekonaniu o beznadziejności swojego istnienia, kryjąc swoje chore zboczenie i wstydząc się patrzeć sobie w twarz w lustrze.
     Szalę goryczy przelała ta przerażająca, dziecięca, drażliwie infantylna otwartość dziecka. Natally w ogóle się go nie bała. Nie niepokoiła jej grzywka zasłaniająca oczy Josepha ani fakt, że całe dnie spędzał w pokoju, gapiąc się w monitor przy zasłoniętym roletami oknie. Bawiły ją jego długie włosy, jego sposób ubierania się, jego nieśmiałość. Śmiała się z niego, dochodząc do wniosku, że mężczyzna był po prostu niezwykle strachliwy. Nie wiedziała nawet, jak bardzo się myliła. Jak bardzo igrała z ogniem, gdy tylko ciągnęła go za włosy lub wyskakiwała zza rogu, usiłując go przestraszyć i pokazać, jaka to ona nie była odważna.
     Pewnego dnia coś się stało. Do szpitala trafił chyba ktoś z rodziny, prawdopodobnie rodzic pana lub pani domu. Rozgorączkowani rodzice momentalnie wsiedli w samochód i pojechali dowiedzieć się, co dokładnie się stało. Natally była wtedy jeszcze w szkole. Poprosili Josepha, by odgrzał jej obiad, pomógł przy lekcjach, gdyby było to możliwe, przypilnował jej, gdy wróci. Zgodził się. Cóż mógł zrobić? Gdzie pójść? Przecież nigdy nie wychodził...

***

     — Jesteś naprawdę wytrzymały, biorąc pod uwagę twój stan. Byłem pewien, że do tej pory co najmniej raz będę musiał pójść po sole trzeźwiące — oświadczył radośnie Fletcher, poklepując swoją ofiarę po twarzy. Wszędzie była krew. Tenjiro ledwo się trzymał. Brakowało mu całych płatów skóry, ściągniętych z niego przy użyciu bicza z zadziorami, wyrzuconego teraz na bok. Zasypana solą, oskalpowana klatka piersiowa została ponownie przykryta skórą, którą Fletcher własnoręcznie przyszył i przyklepał, dostarczając chirurgowi jeszcze więcej bólu. Chwilę wcześniej odłożył zakrwawiony łyżkowidelec, wyjęty z pustego już lewego oczodołu mężczyzny. Joseph bawił się wyłupanym okiem o brązowej tęczówce, przerzucając je sobie między palcami.

     — Na czym skończyłem? Ach, tak. Mówiłem chyba, że nie pokonałbym cię bez twojej pomocy, tak? Cóż, podejrzewam że jednak dałbym radę, aczkolwiek bardzo pomogłeś. Myślałeś, że twoje strzykaweczki pozwolą ci zdobyć przewagę, ale wiesz co? Kiedy twoja krew zaczęła płynąć tak szybko, rozprowadziła moją truciznę po całym twoim ciele. Momentalnie. Może dorwałbyś mnie tym ostatnim atakiem, gdyby nie to, ale słaby z ciebie strateg, zdrajco — oznajmił ofierze z mściwym uśmieszkiem aukcjoner, sam zalany od tryskającej w trakcie przeprowadzanych tortur krwi. Odrąbana dłoń wpełzła mu na ramię, wymachując przyniesionymi kanciastymi haczykami na drewnianej rączce.

     — Widzisz? Czasami ludzie stają się bardziej przydatni po śmierci, niż byli za życia — zaśmiał się Joseph, biorąc przyrząd od jednego ze swoich licznych pomagierów. Fletcher przesunął się na bok, łapiąc Miyamoto za prawą dłoń. Haczyk o dwóch czubkach powoli i delikatnie wsadził mężczyźnie pod paznokieć na kciuku. 

     — Twoi koledzy robią nam straszny burdel, wiesz? Każdy z nas został zmuszony do walki. Gdyby nie ty, nie znaliby planu budynku. Nie wiedzieliby, gdzie kogo można znaleźć. Nie zniszczyliby połowy naszego domu. Powiem wprost, Tenjiro. Jestem strasznym skurwysynem, o czym z pewnością wiesz. Mimo to jednak cholernie cenię sobie lojalność, a za jej brak wymierzam znacznie więcej, niż śmierć! — warknął Fletcher, pociągając swój przyrząd do góry, w jednym szarpnięciu zrywając cały paznokieć z palca chirurga, który wierzgnął nogami, hamując krzyw za zębami. — Tora ci zaufał. Niesłusznie. Pozwolił ci odejść. Niesłusznie. I mimo wszystko byłeś tak niewdzięcznym kutasem, by wydać na nas wyrok śmierci! — Kolejny paznokieć odsłonił krwawiący plac na czubku palca.

***

NAZYWAM SIĘ JOSEPH FLETCHER I... JESTEM PEDOFILEM.

     Ten dzień pamiętał, jak przez mgłę. Gdy tylko rodzice Natally odjechali, uciekł do swojego pokoju. Na początku próbował skupić się na czymś, siedząc przed komputerem, zrelaksować się w jakiś sposób i nie myśleć o złych rzeczach. Potem jednak przestał nad tym panować. Jego gardło zacisnęło się, a serce zaczęło mocniej bić, gdy tylko przypominał sobie o tym, że najprawdopodobniej przez całe popołudnie będzie sam w domu z dziewczynką. Odrzucał od siebie te myśli, ale jego ciało je podłapało. Coś w jego wnętrzu mówiło mu, że taka okazja nigdy się nie powtórzy, ale jego rozsądek i serce kazały mu się opanować.

     — Co jest ze mną nie tak? Co, do kurwy?! Czemu nie mogłem urodzić się normalnym dzieckiem. Jakby te cholerne oczy to było za mało! Co ja mam zrobić? Co mam robić? Przecież ona niedługo wróci do domu! Cholera, nie! Nie mogę, nie wolno mi. Nie zrobię tego... — walczył w myślach sam ze sobą, rzucając się po swoim łóżku. Stwardniał. Cały. Nie tylko tam, gdzie nakazywała mu biologia, lecz na całym spiętym ciele. Trząsł się, zaciskając palce na swoich własnych ramionach i łkając z bezsilności. Był taki słaby. Taki kruchy.

     Ślina spływała mu po podbródku. Gdy nagle rozległo się skrzypienie otwierających się drzwi, rozwarł oczy tak szeroko, że był niemal pewien, że lada moment wypadną z oczodołów. Zastygł w bezruchu, oddychając krótko i przerywanie, ciągnąc powietrze między zębami.

     — Joseph? Gdzie moi rodzice? Bałam się, że nikogo nie ma... — usłyszał głos dziewczynki, a serce rozprysło mu się o klatkę piersiową. Rozpłakał się. — Co... ci jest? — zapytała z niepokojem mała, widząc dziwne zachowanie mężczyzny.

     — Idź stąd! Wypierdalaj. Nic nie rozumiesz, odejdź! Nie zbliżaj się. Nie zbliżaj się, nie teraz! — błagał ją w myślach Fletcher, trzęsąc się, jak na trzydziestostopniowym mrozie. Usłyszał zbliżające się kroki. — Co z tobą, gówniaro? Czy ty się niczego nie boisz? Idźże w cholerę!

      — Źle się czujesz? — zapytała Natally, podszedłszy bliżej. — Nie płacz, Joseph. Jesteś dorosły, czy nie? Jeśli... jeśli to moja wina, to przepraszam. Nie chciałam, żeby było ci smutno. Po prostu... przepraszam, dobrze? — Obeszła go bokiem, gdy jej nie odpowiedział. Pojawiła się przed jego twarzą. Nie widział jej. Mokra grzywka zakrywała mu oczy. Poczuł zapach dziewczynki. Tak silnie na niego zadziałał, że z tym większym zacięciem przestał oddychać przez nos. Nagle jednak dziecko odgarnęło mu włosy z twarzy.

     — Wow, masz różowe oczy — zdziwiła się ośmiolatka. Spojrzał na nią wbrew swojej woli. Skąd miał wiedzieć, że zrobi coś takiego? Natally była ładnym dzieckiem. Miała złote loki, niebieskie oczy, błękitną sukienkę, jako że trwało lato. Nie wytrzymał. Przeklinając w myślach ją, a przede wszystkim siebie, złapał ją mocno za rękę.

     Zgwałcił ją, zerwawszy z niej ubranie. Nie zamknął nawet drzwi. Nie słysząc nawet, że piszczy, że krzyczy, że szlocha, że błaga. Nie czując, jak bo bije, jak próbuje drapać. Nie widząc łez, od których twarz stawała się czerwona, zapuchniętych od płaczu oczu. Zezwierzęcony, nieczuły, owładnięty tylko hamowanym od lat popędem. Przegrał ze sobą. Zadał niewyobrażalny ból, zranił psychikę dziewczynki mocniej, niż siebie samego. Znacznie mocniej. Stracił poczucie czasu i kontakt z rzeczywistością. Pogrążył się. 

     Następnym co pamiętał była zwinięta w kołdrze, drgająca jakby rażono ją prądem i zalewająca się łzami dziewczynka i on, siedzący na krawędzi łóżka. Patrzył na swoje dłonie i nie wierzył, że wyglądają na ludzkie. Patrzył na swoje stopy i nie wierzył w ich ludzki kształt. Przecież nie mógł być człowiekiem. Był potworem. Do tego momentu uważał się za zboczeńca, którego podniecają dzieci. Teraz jednak był już pedofilem...

     — Nie... Nie! To się nie stało. Co ja zrobiłem... Nie! Kurwa mać, nie! — myślał, oglądając się raz po raz na zgwałcone dziecko. Miał ochotę wymiotować. Nogi miał, jak z waty, pot płynął po plecach litrami, różowe oczy produkowały łzy. — Po chuj mi to teraz? Każdy się wysra na mój żal. Zamkną mnie. Zabiją. Zniszczą. Pokażą moje zdjęcia w internecie, powiedzą wszystkim, kim jestem. Nie... Nie chciałem. Naprawdę nie chciałem! 

     Gdy wieczorem rodzice Natally wrócili do domu, zastali nagą córeczkę w pokoju Josepha. Młody Fletcher wisiał na lampie na strychu, dyndając bez życia obok przewróconego stołka, zapłakany i wyglądający, jak siedem nieszczęść. Nie wytrzymał poczucia winy ani lęku o swoją przyszłość. Nie miał odwagi oddać się w ręce społeczeństwa.

***

     — Już rozumiesz? — zapytał na koniec Joseph, siedząc na taborecie przed pełnym ognistego ciepła kominkiem. Patrzył z góry na swoje splecione dłonie. Tora w ciszy siedział obok niego - po turecku, na podłodze. — Jestem... zaszczycony, że chciałeś, żebym ją poznał. Naprawdę. Po prostu boję się, co pomyślę, co poczuję, gdy ją zobaczę. Gdybym... gdybym patrzył na nią tak samo, jak na te wszystkie dzieci, to... może nawet znów bym się zabił, wiesz?

     Tora milczał. Srebrne włosy zdawały się jaśnieć, odbijając płomienne iskry z wnętrza kominka. Joseph nie był pewien, czy liderowi Loży brakło słów, czy też po prostu pozwalał mu mówić. Skoro już jednak zaczął i zdążył się nawet rozkleić, postanowił kontynuować.

     — Za życia nie dałem rady nic z tym zrobić, więc próbowałem za życia. Dorobiłem się, rozwinąłem interes, stałem się kimś... ale majątek sprawił, że byłem tylko bardziej zachłanny. Jakoś wtedy odkryłem, że jestem jeszcze bardziej popierdolony. Zaczęło mnie... podniecać zadawanie bólu. Okazało się, że mam skłonności sadystyczne. U siebie, pod domem aukcyjnym też mam taką salę, jak ta w piwnicy. Myślałem, że jeśli dam radę zaspokajać się w taki sposób, zapomnę całkiem o... sam wiesz, o czym — opowiadał, a jego grzywka ukrywała łzy. Przeszyta światłem gwiazd ciemność gnieździła się w pokoju, w którym siedzieli.

     — Chwytałem się jeszcze innego... "sposobu". Ona, ta dziewczyna bez imienia to ten sposób. Pojawiła się w moim domu aukcyjnym jako tymczasowa niewolnica, którą miałem zlicytować. Nie płaciła czynszu za mieszkanie, które wynajmowała, ale chyba nie zdawała sobie sprawy, że musi to robić. Wiesz sam, że ona robi tylko to, co się jej każe. Była taka... inna. Ja... przez całe swoje życie miałem tyle różnych twarzy, że nie potrafię ich już zliczyć, ale ona... nie miała żadnej. Ani jednej. I chyba to mnie tchnęło, bo sam ją kupiłem. 

 Wyglądała tak... młodo. Nie czuła bólu, głodu, pragnienia, nie wyrażała względem nikogo i niczego żadnych emocji. Zrobiłem z niej swoją służkę, nauczyłem ją walczyć, nauczyłem ją... się kochać. Ucharakteryzowałem ją, żeby wyglądała jeszcze młodziej. Żebym mógł ją wykorzystywać, nie czyniąc nikomu szkody. Myślałem, że to nic złego, skoro ona nie ma nic przeciwko i nie dzieje jej się nic złego. Z czasem postarzałem ją coraz bardziej w nadziei, że mi przejdzie. Że w końcu znormalnieję na tyle, na ile było to możliwe.

Nie dałem jej imienia. Wmawiałem sobie, że nie chciałem dawać jej imienia, które nie należało do niej, skoro swojego nie znała, ale... teraz myślę, że może po prostu chciałem, żeby była "nikim". Bez tożsamości i osobowości byłaby dla mnie bezwzględnie posłuszną i lojalną lalką. Była, ale... to mi nie pomogło. I to chyba już wszystko. Rozumiesz teraz, jakie to dla mnie trudne, kiedy Stan przyprowadza całą swoją hałastrę, z których część to tylko dzieci. Dlatego prosiłem, żeby Wyższa Izba siedziała przy osobnym stole, z daleka od nich.

     — Rozumiem — odparł krótko Tora, krzyżując ręce na klatce piersiowej i patrząc sobie w stopy. Joseph nie umiał ocenić jego reakcji.

     — I co? To wszystko? Nie każesz mi stąd wypierdalać? Nie uderzysz mnie? Nie boisz się tego samego, czego ja się boję? Przecież... cały świat uznałby mnie za potwora. Jestem typem, któremu marzy się ruchanie dzieci, do cholery! — wydarł się Fletcher, obracając się w stronę srebrnowłosego. Po policzkach aukcjonera płynęły łzy. Tak jak wtedy, gdy się wieszał.

     — Czemu miałbym? — zastrzelił go Tora, momentalnie zamykając mu usta. Joseph stanął, jak wryty, nie wiedząc, co na to odpowiedzieć. — Może mi powiesz, że sam wybrałeś to, kim się stałeś? Że ludzie wybierają sami, do kogo czują pociąg? Obaj wiemy, że musiałbyś skłamać. Nie masz wpływu na takie rzeczy Joseph. A ty mimo to próbowałeś z tym walczyć przez tyle lat. Mimo to wiesz, że zrobiłeś coś złego. Żałujesz i nie umiesz sobie z tym poradzić, ale mimo to się starasz. Kim byłbym, winiąc cię za to, kim jesteś?

     — Żartujesz... — wydukał aukcjoner. Lider próbował spojrzeć mu prosto, ale on odwrócił wzrok. — Ja... nie wiem, co mam powiedzieć — odrzekł w końcu. Tora położył mu dłoń na ramieniu, podnosząc się na nogi.

     — Nic nie mów. Cieszę się, że mi o tym powiedziałeś. Jestem dumny, że tak mi ufasz. Może zabrzmi to, jak puste słowa, ale zrobię co mogę, by na to zasłużyć. Jeśli masz dzięki temu poczuć się lepiej, poprzestawiam całe piętra, a nie tylko jeden stół!

      — Dziękuję... — bąknął pod nosem Joseph, zaciskając zęby, by się nie rozpłakać. Nie potrafił rozgryźć tego człowieka. Nie rozumiał, jak ktoś tak dobry i sprawiedliwy mógł istnieć. Czuł jednak dumę, mogąc podążać za kimś takim, jak on. — Kiedy... uznam, że jestem gotowy, zabierzesz mnie do niej, dobrze?

     — Jasne. Chciałbym, żebyście wszyscy ją poznali. I żeby ona poznała was — powiedział z uśmiechem Tora.

     — Gdybym... nie miał okazji nigdy jej zobaczyć, to... co jej o mnie powiesz? Czy w ogóle coś powiesz? — spytał Joseph. To było chyba najbardziej krępujące pytanie, jakie w życiu komukolwiek zadał, więc ani myślał podnosić wzroku na lidera.

     — Oczywiście, że powiem. Powiem jej o Josephie Fletcherze, najbogatszym wolnym Madnessie w Morriden, który przez całe życie walczy ze swoimi słabościami i któremu ufam, jak rodzonemu bratu. Myślę, że cię polubi.

***

     Joseph uśmiechnął się pod nosem, w środku czyszczenia skalpela przypominając sobie o tej rozmowie. Pod jego stopami leżały kawałki wybitych młotkiem zębów Miyamoto. Sztywność w spodniach Fletchera miała wkrótce zniknąć, ale potrzebował on czegoś jeszcze. Czegoś, co będzie słychać w całym Dworzyszczu. Spojrzał z iskierkami w oczach na swą ofiarę, która coraz mniej przypominała żywego człowieka.

     W pozbawionym oka oczodole widniały łebki wbitych do środka pod różnymi kątami szpilek. Tenjiro nie miał już ani jednego paznokcia u rąk ani u nóg. Całe jego ciało zostało pocięte skalpelem i uderzeniami bicza. We wszystkich ranach już dawno zdążyła się rozpuścić sól. Pozostało już tylko jedno, co aktualnie przychodziło Fletcherowi do głowy. Aukcjoner pstryknął palcami, niedbale ciskając skalpelem w ramię chirurga, porzucając plany wykorzystania go. Do Miyamoto od razu podpełzła jedna z licznych rąk, które walały się po pomieszczeniu. Wolno, stąpając na palcach zbliżyła się do jego krocza.

     Tenjiro poruszył się niespokojnie, bojąc się tego, co miało nadejść. Próbował wierzgnąć, ale trucizna mu to uniemożliwiła. Tłuczone szkło, które musiał połknąć kłuło go coraz mocniej, gdy tylko zaczął gwałtowniej oddychać i się wiercić. Poczuł, jak zimna, martwa dłoń wnika przez rozporem do jego spodni, jak znajduje to, czego szukała i zastyga w bezruchu, czekając zapewne na sygnał. A potem kolejne pstryknięcie ze strony Josepha odbiło się echem wewnątrz jego głowy, rykoszetując między przeciwległymi powierzchniami czaszki.

     Ręka zacisnęła się z piorunującą siłą. Niepohamowany, agonalny ryk pełen nieopisywalnego, niepodlegającego werbalizacji bólu wypełnił salę tortur i przepłynął pęknięciami na wszystkie kondygnacje Dworzyszcza. Z ust wrzeszczącego Tenjiro chlustała krew. Źrenice zmniejszyły się, całe jego ciało zadrżało gwałtownie na kilka sekund zdominowanych przez krzyk. A potem głowa mężczyzny opadła mu na klatkę piersiową. Jedyne oko zamknęło się.

     — Nie żyje? Nie, stracił przytomność. Och, będę chyba musiał go obudzić — pomyślał Fletcher, chociaż on już skończył. Uwolnił swoje napięcie, gdy tylko do jego uszu dotarł ten przepiękny, zwierzęcy skowyt. Wciąż miał jednak coś, co chciał powiedzieć swojej ofierze przed zabiciem jej, więc odwrócił się napięcie i ruszył żwawo w stronę półek, szukając słoika z solami trzeźwiącymi, którymi mógłby wybudzić chirurga.

     Znalazłszy maleńkie opakowanie, wrócił do swojego więźnia, po drodze odkręcając przykrywkę. Nawet z daleka uderzył go ten zapach, od którego łzawiły oczy. Mówiło się, że sole trzeźwiące zbudziłyby nawet umarłego, a Fletcher miał ochotę w to uwierzyć, gdy tylko zmuszony był je wyciągnąć. Zbliżył się do nieprzytomnego zdrajcy, ale... coś było nie tak. Dopiero z bliska zdołał to dostrzec, ale pozostała na chirurgu skóra nie miała już na sobie fioletowych śladów trucizny. Wtedy też zauważył jeszcze coś.

     Nie zdążył zareagować. Zupełnie niespodziewanie Miyamoto otworzył oko, podniósł głowę i splunął w jego stronę. Z piorunującą prędkością jego odgryziony, mały palec lewej dłoni wbił się w oczodół aukcjonera, jak kula z pistoletu. Fletcher zasyczał z bólu, odruchowo odskakując i wypuszczając z dłoni słoik soli trzeźwiących. 

     — Oszukał mnie w takim stanie? Nie. To nie to. On... wtłoczył truciznę, która krążyła w jego krwiobiegu do jednego palca. Kiedy go odgryzł, przestała mu zagrażać. Jak ty na to wpadłeś, zdrajco?! Jak dobrze kontrolujesz swoją moc duchową? — myślał z niedowierzaniem Fletcher. Nie miał już swojego tronu, a Egida nie była aktywna. Ból z wydłubanego palcem oka również paraliżował go i spowalniał. 

     — Hormon Z. Oksymorfina — przeszło przez myśl Tenjiro, gdy momentalnie wyciągnął ostatnią z trzech umieszczonych w sakwie na pasku strzykawek i wtłoczył jej zawartość prosto do swoich mięśni sercowych. Środek zadziałał momentalnie. Tak, jak powinien. Ból ustąpił. Cały ból, który mógłby krępować jego ruchy. Wszystkie mięśnie dotleniły się, gdy na skutek działania oksymorfiny chirurg zaczął oddychać całą powierzchnią ciała, absorbując potrzebny mu tlen. Miyamoto poruszył się tak szybko i gwałtownie, jak umiał, dosłownie wyrywając z siebie te sześć skalpeli, które przebijały jego stawy. Rany naprędce zasklepił energią duchową. Tę samą energię uwolnił z dłoni i stóp pod postacią czterech fal uderzeniowych.

     Wystrzelił w stronę cofającego się mężczyzny w ułamku sekundy. Zmiażdżona, rozbita masa między nogami kleiła mu się do nóg, ale to nie było teraz ważne. Z tylnej kieszeni spodni wyciągnął ten ostatni, szczęśliwy skalpel, skupiając się już tylko na tym, by wykorzystać element zaskoczenia i zniszczyć Fletchera. Rzucające się na niego dłonie nie były ważne. Zignorował je. Zignorował wbijające się w jego boki i brzuch palce, ciągnące go za nogi łapska, gryzące po gardle szczęki. Dopadł go wreszcie.

     Joseph wyrzucił przed siebie dłoń, skupiając na jej końcu swoją energię duchową, jak zrobił to już w środku ich walki. Podobnie, jak wtedy, tak i teraz manewr nie zadziałał. Zanim z dłoni wystrzeliła obronna fala uderzeniowa, chirurg minął jego rękę, krojąc ją dosłownie na kawałki, przerąbując skórę, mięśnie i kości w szaleńczym, ostatecznym wysiłku. Aukcjoner wolną ręką desperacko zdjął z głowy cylinder, zamachując się nim na spadające kawałki lewej kończyny. Jednym zamachem zgarnął je wszystkie do środka i wsadził tam również wystający kikut. Chciał prędko złożyć kawałki ręki albo wstawić na jej miejsce inną, jedną z rąk jego byłych ofiar. Wtedy jednak lecące cięcie z odległości paru centymetrów ucięło mu również prawą rękę przy samym barku. Siła cięcia wyrzuciła zarówno kończynę, jak i trzymany przez nią kapelusz do tyłu.

     — Chyba żartujesz. Przecież już wygrałem! Nie, do cholery! Nie tylko mnie przechytrzyłeś, ale jeszcze masz to przeżyć? Nie! Nie zgadzam się! — pomyślał Fletcher na ułamek sekundy przed tym, jak cięcie skalpela przecięło jego gardło i tętnicę szyjną.

***

     — Tora — mruknął ciężkim głosem Miyamoto, gdy zobaczył srebrnowłosego na swojej drodze, opuściwszy już teren Dworzyszcza. Był środek nocy. Myślał, że wszyscy już zasnęli i nikt go nie zauważył, ale wszystko wskazywało na to, że bardzo się mylił.

     — Tenjiro — odpowiedział lider Loży Kłamców. Nie był zły. Nie zaskoczyło to wcale chirurga. Wiedział doskonale, jak trudnym zadaniem było rozwścieczenie Tory. Nie to go uderzyło. Uderzył go bezbrzeżny smutek, bijący prosto z twarzy lidera. Smutek podobny do widoku zawiedzionej matki, nie mającej już siły, by rugać swoje dziecko.

     — Chcesz mnie zatrzymać? — zapytał Miyamoto. Musiał zapytać. To było w tej chwili najważniejsze. Gdyby miał w tym miejscu walczyć z Kanegawą, nie tylko mógłby przegrać, lecz również mógłby wmieszać w tę walkę całą resztę. Nie chciał tego. Gdyby chciał, nie wymykałby się po cichu. Zrobiłby to otwarcie, gdyby chciał ich skrzywdzić. A było to przecież ostatnie, czego kiedykolwiek by chciał.

     — Nie — odrzekł Tora. — Jeżeli chcesz odejść, nie będę trzymał cię tu siłą. Myślałem jednak, że przyjdziesz się pożegnać. Jeśli nawet nie ze mną, to z całą resztą. Bardzo cię tu lubili. Byłeś wzorem dla wielu z nas. 

     — Przepraszam... — powiedział Tenjiro. — Nie potrafię tak. Nie jestem w stanie żyć pod czyjąś władzą. Loża... Loża to miała być przede wszystkim nasza wolność, Tora. Odkąd wmieszała się w to Enigma, to... to już nie to samo. Rozumiem twoje powody. Szanuję je, ale tym bardziej chcę, żebyś uszanował moje. Oni nam nie pozwolą, Tora. Wykorzystają na... was i zniszczą, gdy przestaniecie być potrzebni. Ci ludzie są chorzy, wiesz o tym.

     — Są jedynym sposobem, żebyśmy w ogóle dożyli naszej Utopii, Tenjiro — zaprzeczył Tora, ale jego twarz nadal ziębił smutek. — Loża Kłamców nazywa się tak na twoją cześć, pamiętasz? — zapytał, a Miyamoto poczuł się, jakby dźgnięto go nożem. — Kiedy opowiedziałem ci o tym, do czego dążę, powiedziałeś mi, że okłamuję sam siebie, wierząc w to. A potem sam zacząłeś wierzyć. 

     — A teraz przestałem — uciął Tenjiro, choć kłamał. — Przykro mi, Tora. Widzimy się ostatni raz. Jeśli moje słowa jeszcze coś dla ciebie znaczą, obiecuję ci, że nikomu o was nie powiem. Nigdy. To ostatnie, co mogę dla ciebie zrobić — stwierdził chirurg, mijając swojego lidera, nie mając odwagi spojrzeć mu w oczy.

     — Powiesz — poprawił go nagle Tora, a Miyamoto zastygł. — Nawet jeśli będziesz tego żałował, nawet jeśli zrobisz to wbrew własnej woli, powiesz. Widziałem to tamtego dnia, w Domu Mędrców. Będziesz jednym z dwóch...

     — Przykro mi... — wydukał tylko okularnik, wycierając mokre oczy i raptownie znikając w Strumieniu.

     — Mi również. Będziemy tęsknić, Tenjiro...

***

     Joseph pochylił się ku upadkowi, krwawiąc z poderżniętego gardła. Jego różowe oko płakało z bezsilności i niefortunnej świadomości porażki. 

     — Wybacz mi, Tora. Przegrałem. Powiedz Yurice, że przykro mi, że nigdy jej nie poznałem — poprosił w myślach aukcjoner. Ostatnim, co mógł zrobić było upewnienie się, że jego śmierć nie pójdzie na marne. Zrobił to. Choć nie miał już rąk, spadający za jego plecami kapelusz skierował się ukradkiem w jego stronę.

     Łańcuch rąk, z których każda trzymała poprzednią za ramię wystrzelił jedną, chłodną wstęgą z czeluści cylindra, przebijając się gwałtownie przez plecy i klatkę piersiową upadającego Fletchera. Ledwo żywy Miyamoto nie wiedział nawet, że był atakowany. Pierwsza w kolejności, sztywna i wyprostowana dłoń przebiła się przez jego tors, drążąc dziurę przez samo serce i wysuwając się razem z całym łańcuchem z jego łopatek. Okaleczony mężczyzna upadł na podłogę, spleciony ludzkim węzłem z martwym już aukcjonerem.

     — Tak, jak myślałem. Na końcu nie mam już nawet o kim pomyśleć... — Pojedyncza łza popłynęła po jego policzku, gdy gasł.

Koniec Rozdziału 229

Następnym razem: Pionki pola bitwy

Rozdział 228: Chłopiec o różowych oczach

ROZDZIAŁ 228

     Uderzony w pocięty wcześniej brzuch Tenjiro pozornie bez trudu opanował swój lot i dotknął stopami ziemi, prześlizgując się po niej jeszcze kilka metrów. Dopiero na końcu upadł na jedno kolano, przykrywając dłonią rażony laską przeciwnika punkt. Zmrużył oczy, ale ich nie zamknął. Wiedział, że Fletchera nie wolno mu było z nich spuścić nawet na moment. Tym bardziej teraz, gdy dowiedział się kolejnej ważnej rzeczy, której wciąż do końca nie rozumiał.

     — To były te same dłonie, które wcześniej wyleciały z cylindra. Innymi słowy jest w stanie kontrolować ich ruchy bez żadnych zewnętrznych oznak tej kontroli. Niewykluczone, że to nie kwestia rąk, a po prostu tego, co trafi do kapelusza. Jeśli mam rację, może w każdej chwili zostawić mnie w bardzo niekorzystnym położeniu. Złapał w końcu moje skalpele. Odczytał mnie. Mnie. Cholera, zardzewiałem. Odkąd tylko zacząłem napierać, planował to zrobić. Na sto procent wykorzysta to przeciwko mnie... kiedy tylko osłabnę. Neoadrenalina nie starczy na długo. Półtorej, może dwie minuty, ale nie więcej. Później będę wycieńczony. Już teraz muszę się mocno koncentrować, by nie zacząć odpływać. Nie dam tego po sobie poznać. Zostawię sobie kilka sekund przed zakończeniem działania neoadrenaliny i pójdę o krok dalej. Nie ma sensu się teraz powstrzymywać... — postanowił Miyamoto, podnosząc się ostrożnie. Stał teraz pod samą ścianą. A odkąd wiedział, że wystrzelone z cylindra dłonie mogą się poruszać, miał na wszystko oko.
     Ruszył nader impulsywnym krokiem w stronę Fletchera, nie będąc w stanie zupełnie zwolnić ze względu na wstrzykniętą neoadrenalinę. Joseph zbystrzał na ten nietypowy widok. Tenjiro był pewien, że aukcjoner zaczął coś podejrzewać, ale nie uważał tego za bezpośrednie zagrożenie. W pewnym momencie po prostu zatrzymał się w połowie kolejnego chaotycznego kroku... i zawirował w miejscu z pełną prędkością, aż jego sylwetka rozmyła się w oczach przeciwnika. Równie raptownie zatrzymał się po paru sekundach, niespodziewanie zrzucając z siebie swój biały fartuch lekarski, który zakrył go całego, opadając.
     — Chyba kpisz, jeśli uważasz, że coś takiego podziała. Nie sprowokujesz mnie, jak usilnie byś nie próbował, zdrajco... — pomyślał z pogardą Fletcher, nawet nie ruszając się z miejsca. Zebrał tylko poodcinane dłonie, które podpełzły do zrzuconego płaszcza, otaczając go, gotowe do ataku na właściciela lub zatrzymania jego ruchów. Corpse Party robiło wszystko za Josepha. Miał zatem wolne ręce i możliwość reagowania na wszystko z pełną efektywnością, podczas gdy jego oponent walczył w pewnym sensie z wieloma wrogami na raz. Gdy jednak biały materiał opadł na podłogę w miejscu, w którym do niedawna stał Miyamoto, a jego samego nigdzie nie było widać, puls aukcjonera drastycznie przyspieszył.
     — Nie mówcie mi, że... pod ziemią? Ale jak?! — zorientował się Joseph, lecz nim dokończył myśl, usłyszał już chrupot pod stopami. W jednej chwili płyta podłogowa eksplodowała na kawałki, gdy spod ziemi nagle wyskoczył chirurg, natychmiastowo zamachując się skalpelem, tnąc bezpośrednio przez oboje oczu przeciwnika. Fletcher odgiął się do tyłu tak szybko, jak umiał, lecz ostrze błysnęło mu na linii brwi. Gęsta grzywka rozleciała się w powietrzu. Zaatakowany z zaskoczenia Joseph kątem odsłoniętego oka dostrzegł wbitą w udo chirurga strzykawkę. Wolną dłonią Tenjiro kończył wtłaczać w siebie jakiś bladoczerwony płyn.
     — Zaatakuje jeszcze raz. Jestem zbyt blisko ściany. Muszę go od siebie odseparować! — pomyślał aukcjoner, zaciskając nerwowo zęby. Karta jokera unosząca się obecnie za plecami Miyamoto natychmiast wystrzeliła w stronę właściciela, by zatrzymać się między nim, a przeciwnikiem... lecz w tym samym momencie została zatrzymana. Chirurg gwałtownie zamachnął się prawym łokciem, uderzając nim za siebie z siłą, której nie powinien był posiadać. Choć trudno było w to uwierzyć, tym jednym uderzeniem odepchnął tarczę na odległość kilku metrów.
     — Hormon Y. Sub-testosteron. Z małą pomocą mojej energii duchowej drastycznie wzmacnia i utwardza wszystkie mięśnie w moim ciele. To jak natychmiastowy steroid anaboliczny z najwyższej półki. Nie mogłem pokonać cię samą prędkością, więc użyję siły. Tyle tylko, że... neoadrenalina jeszcze nie przestała działać! — pomyślał Tenjiro, czując rozrost swojej klatki piersiowej i pęcznienie mięśni, które zaczynały od środka napierać na jego ubrania. Wszystko zaczęło się robić ciasne, ale musiał się z tym pogodzić. I zrobił to, błyskawicznie ponawiając swój atak. Skalpel śmignął z ogromną prędkością w stronę Fletchera. 
      — Co jest nie tak z twoją siłą? Nagle wydajesz się o połowę szerszy! — zdziwił się Joseph. Pochwycił oburącz swoją laskę i wbrew własnej woli zablokował nią nadchodzące cięcie, jednocześnie przenosząc energię duchową na obszar pleców. Nie łudził się bowiem, że zdoła zatrzymać coś takiego. Nie zatrzymał. W jednej chwili poczuł, jakby uderzył go rozpędzony tir. Jego ramiona ugięły się, a na lasce z heracleum pojawiło się najprawdziwsze pęknięcie. Siła uderzenia dosłownie wgniotła mężczyznę w ścianę - zgodnie z przewidywaniami. Jego ręce zdrętwiały, lecz dzięki wzmocnieniu pleców nie stało mu się nic poważnego.
     — Corpse Party! — krzyknął w myślach. Zebrane wokół fartucha lekarskiego dłonie ruszyły najszybciej, jak mogły w stronę chirurga, po drodze zmiatając jego odzienie na środek sali i odsłaniając dziurę w podłodze, którą aż do tej pory skrywał ciuch. Odcięte w nadgarstkach łapska uniosły się w powietrze, emitując otaczającą je energię duchową. Kolejne dwa cięcia wbiły się w ten sam punkt na osłaniającej Josepha lasce, a każde z nich pogłębiło szczerbę i mocniej wbiło jego plecy w pękającą ścianę. Fletcher ledwo był w stanie uniknąć obrażeń i połamania rąk. Na dodatek nie mógł sięgnąć po swój cylinder, bo wtedy nie dałby rady obronić się przed atakującym go Miyamoto. Gdy jednak trzecie z kolei cięcie, tym razem dwoma ostrzami na raz uderzyło w jego broń, laska pękła na pół... razem ze skalpelami, które nie wytrzymały siły Tenjiro. Cała ta scena wydarzyła się w ułamku sekundy, po upływie którego dłonie kontrolowane przez aukcjonera zacisnęły się na ramionach umięśnionego lekarza i zaczęły odciągać go do tyłu.
     — Dobrze! Nic mi się nie stało. Moje ręce się trzęsą, ale nic mi nie jest — pomyślał z ulgą Joseph. Dłonie zatrzymały chirurga tylko na moment, ale ten moment wystarczył, by wielka tarcza z karty jokera zdążyła oddzielić właściciela od jego oponenta. Był to niestety tylko moment. Okularnik bowiem gwałtownie wyrwał się do przodu, opierając się sile ciągnących go łapsk i bez żadnej broni, bazując tylko na sile sub-Testosteronu uderzył pięściami w kartę. Nie chciał wcale jej łamać. Wiedział, że nie da rady. Skoro jednak była ona tak twarda i wytrzymała... to właśnie przy jej pomocy grzmotnął bezbronnego aukcjonera, rażąc niemal całą powierzchnię jego ciała. Mężczyzna w cylindrze mógł tylko postawić nieudolną gardę i zebrać z przodu ciała, w torsie i kończynach tyle energii, ile zdążył.
     Rozległ się potężny huk, gdy ściskany przez własną tarczę Fletcher wyleciał przez rozbijaną ścianę. W tym czasie Tenjiro był w stanie wyciągnąć strzykawkę ze swojego uda i wycofać się wgłąb pomieszczenia. Walka w korytarzu z Josephem nie była absolutnie tym, czego chciał, a wykorzystanie dwóch syntezowanych przez siebie hormonów na raz nawet on uważał za niezbyt mądre posunięcie. Cały czas będąc zwróconym w stronę wszystkich wyjść z sali tortur, sięgnął po swój fartuch, wyciągając z kieszeni pozostałe skalpele.
     — Tylko pięć. Niedobrze. Nie widzę, gdzie upadły te, które do tej pory straciłem. Na dodatek sześć z nich nadal pozostaje w jego rękach. Zaskoczyłem go tym, co zrobiłem, ale nie zadałem żadnych poważnych obrażeń. Przynajmniej nie muszę się już martwić jego laską, ale nici z przewagi, jaką wtedy uzyskałem. Teraz na pewno będzie ostrożniejszy. Prawdopodobnie zrezygnuje z bezruchu... — pomyślał Miyamoto, biorąc w rękę jeden ze skalpeli i w błyskawicznym tempie szlachtując trzymające się go dłonie. Pociął je na kawałki, jakby zostały ulepione z masła, by już mu nie zagrażały i nie były w stanie chwytać. Kawałki palców i śródręcza upadły na podłogę. Tenjiro nasłuchiwał, ale nie dobiegł go odgłos kroków.
     — Cudem udało mi się zajść go wtedy od dołu. Nie wiem, co się działo z innymi, ale fundamenty popękały tak mocno, że dałem radę po prostu przepchnąć się do niego pod podłogą. To mogła być robota Stana. Ewentualnie Noailles'a lub Carvera. Tak, czy siak, nie mogę liczyć na ich dalsze "wsparcie". No dobrze. Na sto procent sięgniesz po swój kapelutek, Fletcher. Czekam na ciebie. Jeśli tylko zdobędę trochę informacji, opracuję jakąś strategię... 

***

      — Moje ręce... — pomyślał z sykiem Joseph, poruszając się wzdłuż jednego korytarza i dostając się błyskawicznie do następnego. Przez ich plątaninę dążył do obejścia swojego królestwa i wkroczenia do niego inną drogą. Jedną trzęsącą się od siły uderzenia dłonią podtrzymywał za rondo swój kapelusz, by nie zrzuciła go prędkość. — Jakimś cudem bezgłośnie przelazł dołem i użył mojej Egidy przeciwko mnie. Ale sam fakt, że dał radę ją zbić jest... niepokojący. Wstrzyknął sobie kolejne gówno i jego mięśnie napompowały się, jak nasiąknięta gąbka. To mi się nie podoba. Najpierw prędkość, teraz siła... Idąc tym tropem, następna mogłaby być wytrzymałość, ale z takimi mięśniami już teraz jest o wiele twardszy. Rozbił mi laskę, prawda? — Prychnął ze wzgardą, przejeżdżając wierzchem drugiej dłoni po twarzy. Grzywka przesłaniająca oczy aukcjonera zniknęła, a niewiele brakowało, by zniknęły również same oczy. Te znienawidzone, różowe oczy, może nawet jedyne takie na świecie.

***

     Gdyby nie one, młody Joseph nie miałby w dzieciństwie żadnych kompleksów. Był szczupły, nie należał do najniższych w żłobku ani w przedszkolu, ani później w szkole podstawowej. Nie był rudy, nie miał piegów, pryszczy, podartych ubrań, ciągnącego się za nim smrodu, otaczającej go biedoty. Byłby zwykłym, głupawym, szarym chłopcem, gdyby nie jego różowe oczy. Ludzie zawsze piętnowali to, co inne, obce lub niezrozumiałe. Szczególnie ci najmłodsi lub najgłupsi, najbardziej ograniczeni umysłowo. Chłopiec o różowych oczach był czymś tak absurdalnym wśród rówieśników Fletchera, że dziecko nie miało życia.

     Wytykano go palcami, obgadywano i wyśmiewano na każdym kroku tylko dlatego, że był inny, niż wszyscy. Przez taki głupi szczegół, jak barwa tęczówek. Nie rozumiał tego i nigdy nie próbował zrozumieć. Kilkuletnie dziecko nie potrafiło jednak nie zabiegać o względy innych dzieci. Potrzebowało ich. Potrzebowało bliskości i akceptacji innych ludzi, nie mogło znieść samotności ani wykluczenia, jakie mu serwowano. Joseph nienawidził swoich oczu tak bardzo, że niejednokrotnie pragnął się ich pozbyć. Chciał je sobie wyłupić, wyrwać, rzucić na podłogę, zgnieść i zapomnieć o nich. To było głupie. Nawet on o tym wiedział. Nie był zresztą dość odważny, by zrobić coś takiego, więc... przestał chodzić do szkoły.

     Nikt nie umiał do niego dotrzeć, nikomu nie chciał o tym powiedzieć. Rodzice, pedagogowie, psycholodzy dziecięcy, dyrektor - nikt nie rozumiał jego oporów, bo mały Joseph zamknął się w sobie i nie ufał nikomu. W końcu zaczęto go zmuszać, by chodził do przedszkola, ale i tak uciekał, kiedy tylko miał okazję, a gdy jej nie miał, zaczynały się wyzwiska i śmiechy, których nie mógł znieść. Nie rozwinęła się u niego pewność siebie, ale nie brakowało mu nienawiści do ludzi i skłonności socjopatycznych. Śmiał się, gdy komuś innemu działa się krzywda. Lubił, gdy tak się działo. Czuł wtedy, że jakaś niewidzialna siła karze ludzi, którzy byli dla niego nieczuli. Nie miał żadnych przyjaciół. Nigdy.

     Izolował się przez całą swoją edukację. Już w młodości zapuścił grzywkę, by nikt nie widział koloru jego oczu, chociaż utrudniała widzenie czegokolwiek również jemu. To się nie liczyło. Nie umiał bowiem znieść śmiechów i szykanowania go. Nie miał też odwagi, by się otwarcie postawić, więc wolał ukrywać przyczynę potencjalnego konfliktu przez całe życie, jeśli tylko by musiał. To była pierwsza maska, pierwsza z dziesiątek, jeśli nie setek, które posiadł i naprzemiennie zakładał przez lata życia w świecie ludzi i kolejne dekady w świecie Madnessów.

***

     — Zerwę z ciebie całą skórę, obsypię ciało solą, zaleję octem i zaszyję z powrotem — postanowił w duchu Joseph, szczerząc zęby w najpaskudniejszym uśmiechu, na jaki było go stać. W dorosłym życiu nie miał już "skłonności socjopatycznych". Był psychopatą. Był sadystą. Zadawanie bólu sprawiało mu nieposkromioną przyjemność - jedyną przyjemność dość silną, by "to" zastąpić. — Bądź sobie tak silny, jak chcesz, chirurgu śmierci. Nie takich łamałem. Przysięgam, że cię zniszczę — oświadczył w myślach Fletcher. Lewą dłonią zdjął swój cylinder, trzymając go za rondo, a prawą wsadził do środka - najpierw tylko dłoń, ale później całą rękę, aż po bark. Gdy zaś kończyna wydostała się z kapelusza, dziwne, regularne wybrzuszenie uwydatniło się pod rękawem koszuli. Zaskomlał metal.

***

     — Niedobrze. Już ponad minuta, a dalej go nie słyszę ani nawet nie czuję. To chyba niemożliwe, żeby się wycofał. Neoadrenalina przestała działać. Wiedział, że tak będzie? Domyślił się? Mógłbym przysiąc, że przeczekał, ale to przecież niemożliwe. Musiałby to zrobić instynktownie albo przypadkiem. Jeśli druga opcja jest prawdziwa... to musi coś szykować. Jest za daleko, żebym go słyszał? A co z energią duchową? Przez te ściany nie można jej wyczuć? Znalazł jakiś sposób, żeby ją zamaskować? Jeśli tak, będzie w stanie zaatakować mnie z każdej strony. Nie jestem już tak szybki. Zostały mi tylko Hormon Y i pięć skalpeli — przeanalizował swoją sytuację Tenjiro, czekając w milczeniu i przygotowując się na kontratak.

     Ściana po prawej stronie niespodziewanie eksplodowała fragmentami zespojonych ze sobą cegieł, które zasypały całe pomieszczenie. Z chmury pyłu wynurzył się wielki wizerunek jokera na karcie wielkości stołowego blatu postawionego do pionu. Gdy jednak lewitująca karta z ogromną prędkością wleciała do środka i obróciła się poziomo, figurą do dołu, okazało się, że kucał na niej Fletcher. Różowe oczy świdrowały chirurga przerażającym spojrzeniem, a wyszczerzone w niegodnym człowieka uśmiechu zęby szybko uwolniły psychopatyczny chichot. Miyamoto wsadził trzy skalpele w prawą kieszeń spodni, pozostałe dwa łapiąc w obie dłonie. Coś takiego nie było w stanie wyprowadzić go z równowagi.

     — Punkt dla ciebie, doktorku. Naprawdę udało ci się mnie zaskoczyć. Zraniłeś mnie, poniżyłeś, a co gorsza, zmusiłeś mnie, żebym przypomniał sobie o czymś, o czym nie chciałem pamiętać. Nawet nie chcę mówić, co ci zrobię, wiesz? To byłby chyba spoiler... — powiedział z sadystycznym uśmiechem aukcjoner, nie ruszając się z miejsca.

     — Nie osiągnąłbym tego bez ciebie. Dziękuję, że mnie pojmałeś, raniłeś i dałeś się zaskoczyć — odciął się natychmiastowo Miyamoto, ale w rzeczywistości chciał tylko wyprowadzić oponenta z równowagi. Po jego zachowaniu wywnioskował, że powinno to być możliwe, a wolał nie podejmować próby przejęcia inicjatywy tuż po tym, jak przejął ją jego przeciwnik. Szybko okazało się jednak, że kiedy Fletcher wydawał się być "zdestabilizowany", okazywał się znacznie stabilniejszy, niż z reguły był.

     — Proszę bardzo. To był mój ostatni prezent dla ciebie, wiesz? — spytał retorycznie Joseph... i bez żadnej zapowiedzi, bez niczego, co by na to wskazywało, niespodziewanie ruszył na swojej karcie, jak na desce w stronę chirurga. Karta poruszała się jednak tak szybko, że Miyamoto ledwo zdążył zareagować, a to wszystko i tak dzięki swoim odruchom. Zamachnął się od wewnątrz prawym skalpelem, ale nagle karta uniosła się jokerem do przodu, uderzając prosto w chirurga i zmuszając go do zaniechania ataku. Musiał błyskawicznie przyjąć uderzenie na swoje przedramię, a mimo to został odepchnięty do tyłu.

     — Nie jesteś już taki szybki — zasyczał jadowicie Joseph. Jego stopy trzymały się karty, przyczepione do niej dzięki energii duchowej. Mężczyzna nie dał jednak swojemu przeciwnikowi zareagować. Blokując jedną z jego rąk swoją Egidą, gwałtownie zamachnął się swoją prawą na bok. Spod rękawa aukcjonera z zaszczękał błyskawicznie się wysuwający łańcuch, który oplatał kończynę Fletchera od nadgarstka po pachę. Na jego czubku znajdował się przypominający grot strzały kolec o zaokrąglonych, haczykowatych bokach. Co dziwne jednak, grot został nakierowany w ścianę, a nie bezpośrednio w przygwożdżonego wroga.

     Przed ścianą pojawiła się jednak płytka z energii duchowej, gęsta i połyskliwa, jakby wykonano ją z metalu. Łańcuch z grotem gwałtownie rykoszetował, wystrzeliwując prosto w Tenjiro, który dopiero wtedy był w stanie dojrzeć broń przeciwnika. Z trudem udało mu odbić broń przy użyciu lewego skalpela. Kolec zniknął za jego plecami i niemalże uderzył w następną ścianę, lecz tam odbiła go kolejna płytka z energii i w ten sposób skierowała go na plecy Miyamoto. Wtem jednak napierający na mężczyznę joker nagle odsunął się bez żadnej konkretnej przyczyny, co chirurg wykorzystał, by podążyć ku niemu.

     W biegu machnął za sobą skalpelem, odbijając grot jeszcze raz, lecz cały czas skupiał się na Josephie i jego środku lokomocji. Karta była zwrócona figurą do Miyamoto, więc ten planował przeskoczyć nad nią i zaatakować jej właściciela z góry... lecz nagle opadła ona do pozycji poziomej, niczym most zwodzony. Fletcher niepozbawiony szyderczego uśmiechu trzymał swój cylinder za czubek, dno nakierowując na pędzącego ku niemu chirurga. I nagle z czeluści kapelusza wynurzyła się ręka. Odcięta najpewniej przy samym barku ręka, której palce bez ostrzeżenia zacisnęły się na twarzy Tenjiro, zupełnie zakrywając jego oczy.

     — Ma silny chwyt. Cholera, zmiażdży mi czaszkę, jeśli tak dalej pójdzie! — zrozumiał Miyamoto, gdy zaciskające się paluchy połamały mu oprawki okularów i rozbiły szkiełka. Musiał zamknąć powieki, by nie stracić wzroku na zawsze, a i tak odłamki wbiły się w ich powierzchnię, utrudniając późniejsze ich otwarcie. Tenjiro musiał zareagować natychmiast, jeśli chciał mieć szansę na kontynuowanie walki. Zamachnął się jednym skalpelem, odrąbując łapę w nadgarstku, lecz nic to nie dało. Musiał zatem momentalnie użyć drugiego, a potem znów pierwszego, odkrawając dłoń na tyle ostrożnie, by nie pociąć samego siebie. 

     Kawałki pociętej na plasterki łapy poleciały na podłogę razem ze zmiażdżonymi okularami chirurga. Mężczyzna nie mógł otworzyć oczu, więc szybko rzucił się na bok, by oddalić się od przeciwnika, którego nie widział i od łańcucha, który na pewno był jeszcze w grze. Szybko skierował energię duchową w okolice oczu, a później do powiek, by przy jej użyciu wypchnąć kawałki szkła. Wtedy dopiero znów zaczął widzieć, choć jego wzrok był nieco rozmazany. Wtedy też jednak usłyszał znajomy odgłos rykoszetującego kolca tuż za sobą. Rzucił się na prawo, nie mając czasu na zlokalizowanie wroga. A potem wypuścił skalpel z prawej dłoni.

     Zacisnął zęby z bólu, gdy grot na łańcuchu przerąbał się przez powierzchnię dłoni, a kolejne metry łańcucha przeplotły się przez powstałą dziurę. Polała się krew. Pociągnięty, a raczej zablokowany przez łańcuch mężczyzna upadł na plecy. 

     Karta unosiła się na samym środku komnaty, a stojący na niej wyprostowany Joseph kłaniał się do pasa, jakby zakończył właśnie wystąp przed publiką. Lewą dłoń trzymał na piersi, a prawą, trzymającą rondo cylindra wystawił na bok. Triumfalny uśmiech manipulatora nadal jaśniał mu na twarzy. Z czeluści kapelusza wynurzały się dziesiątki kolejnych rąk, dłoni, a nawet głów, czy też samych tylko czaszek.

     — Ma mnie... — przyznał z goryczą Tenjiro.

Koniec Rozdziału 228

Następnym razem: Zbrodnia i kara

Rozdział 227: Poza wszelką skalą

ROZDZIAŁ 227

     Rzucili się na siebie jednocześnie, ale Stan nie docenił prędkości zregenerowanego Wilkołaka. Gdy Carver na niego ruszył, wybijając się wilczymi łapami, podłoga pod nim przestała istnieć. Przemieniony wpadł na gigantycznie napompowanego Stana z taką mocą, że obaj zniknęli z pomieszczenia, w którym się znajdowali. Zdmuchnął Marionetkarza całą swoją siłą, przez moment przekraczając nawet prędkość dźwięku. Odpychany Stanley przebił się przez wszystkie ściany, przez parter całego Dworzyszcza, wypluwając krew przy każdym zderzeniu. Pęd powietrza okazał się tak wielki, że zupełnie go ubezwłasnowolnił.

     Wylądowali po drugiej stronie budynku, po drodze kompletnie zawalając kilka pomieszczeń, w których nie miało już co podpierać sufitu. Miejsce, w którym się zatrzymali przypominało krater po uderzeniu bomby. Wyżłobili w tym miejscu ogromny lej, sięgający grubo poniżej fundamentów. Włochaty potwór wbijał przeciwnika w jego dno, zagłębiając szpony nóg w brzuch Marionetkarza. Wilkołak miał już uderzyć obiema łapami w jego głowę, żeby momentalnie zmiażdżyć mu czaszkę, ale gdy tylko przestali się ruszać, masywna pięść mężczyzny wystrzeliła w stronę przygważdżającego go Generała Carvera.

     — 10x Punisher! — Zaatakował ze świadomością odbierania życia dziesięciu losowym marionetkom. Gigantyczny, obły strumień bezbarwnej mocy uderzył w Wilkołaka, jakby jakieś monstrualne działo cisnęło w niego z ogromną prędkością drzewem Gehenny. Potwór został porwany w górę. Atak Stana miażdżył jego kości, jak prasa, anihilując po drodze podłogi i sufity kolejnych pięter Dworzyszcza, a ostatecznie ciskając Carverem w niebo pod postacią zniekształconej karykatury jego osoby.

     — Pieprzony potwór. Jest o wiele za szybki dla mnie. Jeśli dam radę go przewidzieć, i tak będę mógł go trafiać kolejnymi Punisherami, ale ma tylko parę minut. Nie mogę spudłować ani razu. Nie powali mnie tak łatwo... — pomyślał Stanley, podnosząc się z trudem na równe nogi. Po jego brzuchu ciekła krew. Miał wrażenie, że jego plecy wyglądają jeszcze gorzej po uderzeniu w te wszystkie ściany i rozbiciu fundamentów. Skóra mężczyzny momentalnie stała się jednak czarniejsza, niż śmierć, a niski irokez zajaśniał bielą. Fioletowej barwy poświata zaczęła pulsować wokół monstrualnego, zawstydzającego największych strongmanów ciała. 

     Bruce nie myślał i nie analizował. Obracał się w deszczu, coraz wolniej i wolniej wznosząc się coraz wyżej i wyżej. Ostatni atak połamał mu wszystkie kończyny. Żebra przebiły się przez płuca z taką siłą, że wyskoczyły plecami, o cal mijając kręgosłup. Wilczy pysk wyłamano, wywrócono na bok. Nie złamano jednak dzikiej żądzy krwi i nieludzkiego instynktu. Fioletowa energia duchowa regenerowała Wilkołaka znacznie szybciej, niż Marionetkarz go ranił. Przynajmniej na razie. Ręce i nogi strzeliły złowieszczo, prostując się. Kości zaczynały się zrastać, a wklęsła klatka piersiowa jakby "pompować" od środka.

     Brzuch zagłębił się sam w sobie tak bardzo, że zaczął uciskać wnętrzności, niby walec drogowy, podczas gdy klatka piersiowa wciąż pęczniała. Wilkołak instynktownie zwrócił pysk w stronę burzowego, deszczowego nieba... i w jednej, przypominającej szczeknięcie bombie wypuścił z siebie całe powietrze zmieszane z energią duchową. Eksplozja o ogromnej sile zmiotła krople wody na przestrzeni dziesiątek metrów, momentalnie ciskając Carverem z powrotem na dół, jakby był jakąś spadającą gwiazdą. Potwór obrócił się łbem na dół i rozwarł pysk. Pikował szybciej, niż jakikolwiek jastrząb na swoją ofiarę.

     — Wraca. Trudno byłoby spodziewać się czegoś innego. 5x Punisher! — Kolejny słup niewidocznej, bezbarwnej mocy duchowej wystrzelił w stronę spadającego Carvera, zderzając się z nim tuż po tym, jak wleciał przez dziurę w dachu. Fala uderzeniowa wymiotła go z całego skrzydła budynku. Zatomizowane wręcz dachówki poszybowały w deszcz, ale astronomiczna prędkość Wilkołaka nie zmalała tak bardzo, jak liczył na to Marionetkarz. Siła pięciu umierających dusz okazała się zbyt słaba. Wykrzywiający się w rytmie swoich łamanych kości Bruce dotarł na dół szybciej, niż myśl.
     Wpadł na swoją ofiarę, zagłębiając zębiska na jego prawym barku z całą swoją siłą. Uginające się od zderzenia kolana Stanleya pękły. Krater, w którym stał pogłębił się momentalnie, na jego dnie powstał nowy, jeszcze głębszy. Ziemia i fundamenty zostały rozepchnięte na boki, sieć pęknięć rozeszła się wewnątrz wzgórza, a całe Dworzyszcze zatrzęsło się w posadach. Stan zignorował ból, choć miał wrażenie, że jego prawa ręka została oderwana od reszty ciała. Wilkołak jednak dobrowolnie pogrzebał swoją przewagę prędkości, a tylko głupiec nie wykorzystałby okazji.
     — To już koniec, Carver! Double 5x Punisher! — Dwie pięści z rozmachem uderzyły skośnie w obydwa boki potwora, uwalniając kolejne strumienie mocy i poświęcając kolejne dziesięć istnień. Krzyżowy ogień Punishera zmiażdżył tors Generała i wymiótł go w górę... odrywając całe jego ciało od głowy. To musiał być koniec. Żadna istota nie mogła przecież długo przeżyć bez głowy. Gdy więc ściany krateru zostały kolejny raz rozkopane przez dwa Punishery, napływające do środka krople deszczu Stanley powitał z triumfalnym uśmiechem, widząc obracające się w powietrzu cielsko Wilkołaka, pozornie pozbawione życia.
     Generał był jednak czystym szaleństwem, czystą wolą życia, żądzą mordu i zaprzeczeniem znanych reguł. Wklęsły z dwóch stron tors i zmiażdżone organy wewnętrzne nie zaszkodziły bestii. Utrata głowy... również. Bezgłowy Carver obrócił się dziko w powietrzu, jak ochlapany wodą kocur, wbijając sprężone nogi w ścianę, po czym odbił się od niej prosto do krateru, rozbijając ją na kawałki w ułamku sekundy. Zszokowany Stan zobaczył tylko, jak nagle kark Carvera przyłącza się na powrót do urwanej głowy, a energia duchowa zaczyna momentalnie spajać tkanki, jakby zupełnie nic się wydarzyło. Stanley nie zdążył ponowić ataku.
     Wilkołak szarpnął za jego bark z właściwą sobie zwierzęcością, w mig porywając w górę ciężkie cielsko Marionetkarza i ciskając nim ku górze, poza krater, jakby był tylko szmacianą lalką. Polała się krew. Kawałek barku mężczyzny wciąż pozostawał z zębach bestii, która natychmiastowo wyskoczyła za swą ofiarą i dopędziła ją w powietrzu. Wilkołak zawirował w miejscu, zbierając energię duchową w łapie, po czym uwolnił przez pazury długie lecące cięcia. Fioletowe sierpy zatoczyły łuk i pofrunęły ku górze, przecinając po drodze masywną klatkę piersiową przeciwnika i kolejny raz przelewając jego krew.
     — To szaleństwo! Rozrywa mnie na strzępy, a jego samego nic nie rusza! Cholera, zaczął z czystym kontem. Ja ledwo się trzymałem jeszcze przed jego przemianą. Te zdolności regeneracji są chore! — Stan nie mógł uwierzyć w to, czego był świadkiem. Jego zasoby nadziei się wyczerpywały wraz z topniejącą ilością czasu. Wiedział, że nie ustanie na połamanych w kolanach nogach, choćby usztywnił je energią duchową, a prawą ręką nie zamachnie się już tak mocno, jak by chciał. Pozostała mu już tylko jedna, prosta taktyka i w najlepszym wypadku kilka szans na zajęcie się rozszalałą bestią, z którą próbował walczyć.
     Potwór zachował się, jakby usłyszał myśli swojej ofiary, choć najpewniej nie słyszał już absolutnie nic. Niespodziewanie wbił pazury w kostki poczerniałego, umazanego krwią wielkoluda i szarpnął raptownie, obracając się w powietrzu razem z nim w kolejnych, coraz szybszych beczkach, aż w końcu bez ostrzeżenia cisnął nim o podłogę. Grunt huknął i huknęła też oparta na nim prostopadle ściana, a że był to róg całego budynku, kawał dachu zleciał z samej góry, ściągając za sobą rogi wszystkich pięter. Wielka kupa gruzu zwaliła się na rzuconego Stanleya, usypując się na nim, niczym bezkształtna, posępna mogiła.
     Wilkołak wylądował na dwóch łapach i zawył głośno, mrożąc krew w żyłach mieszkańcom okalających Dworzyszcze domostw jako znak swojego triumfu. Jego krwiożercza natura nie pozwoliła mu jednak poprzestać na tym, czego już dokonał. Wybrzuszające się na powrót boki stwora wyglądały już tak, jak przed nadzianiem się na krzyżowy atak wroga. Carver zaczął powoli i złowieszczo kroczyć w stronę kupy gruzu. W zapadającym się brzuchu i nadymającej się klatce piersiowej ponownie zbierały się powietrze i energia duchowa w ilościach przekraczających wszelką skalę. Przerażająca siła ognia zagnieździła się w ciele bestii, gotowa do wystrzału i anihilowania każdej pojedynczej komórki wrażego ciała.
     — 100x Punisher! — Kompletnie niespodziewanie czarna pięść wysunęła się spomiędzy gruzów, kierując się bezpośrednio w stronę Generała. W tym samym momencie nastąpiły dwa wystrzały - jeden masywny, rozległy i fioletowy, uderzający niczym spadająca na miasto bomba, drugi będący jedynie swoim własnym zarysem, pozbawionym barwy i nienaturalnie skoncentrowanym, jak żaden poprzedni atak Stanleya. Ataki zderzyły się ze sobą w ułamku sekundy, czy może w ułamku ułamka. Monstrualna eksplozja rozeszła się koliście wewnątrz pomieszczenia, niszcząc doszczętnie ściany, podłogę, fundamenty, a nawet samą powierzchnię pagórka i wykrawając w nim wklęsły kształt. Przeciwników oddzieliła od siebie przestrzeń setek metrów. Natychmiast. W bezczasie.
     Siła penetrująca stukrotnego wystrzału okazała się wystarczająca, by ugodzić w Carvera mimo jego rozległej mocy. Wąska wiązka, nie szersza od pnia drzewa wbiła się w jego tors i zmiotła go z powierzchni ziemi, ciskając nim po skosie przez całe Dworzyszcze. Niekontrolowanym lotem Wilkołak ponownie przebił się przez dach, a przejrzysta wiązka przewierciła jego ciało. Sam pęd powietrza połamał mu kończyny, a dziura w korpusie nie chciała się goić. Jego własny atak był jednak wystarczająco silny, by stanowić dla Generała tarczę, która ocaliła go przed utratą życia. Ostatni strzał Marionetkarza był bowiem skupiony na przebiciu się przez czaszkę i zniszczeniu mózgu Bruce'a.
     — Nie udało się... — zrozumiał po fakcie Stan, wygrzebując się z gruzów. Odgryziony bark, przecięty tors, otwarta rana w zasklepionym oczodole, a ponadto wszystkie obrażenia, których doznał do tej pory momentalnie odebrały mu siły. Teraz jednak stracił również swą lewą rękę - tą, którą uderzył. Kończyna wyglądała tak, jakby ktoś siłą starał się wcisnąć ją do wnętrza klatki piersiowej. Była wręcz sprasowana, ściśnięta i połamana w jakimś karykaturalnym kształcie, z którym trudno byłoby skojarzyć ludzką tkankę, gdyby nie znajdowała się w tym miejscu.
     — Już po walce. Szlag! Ile mi zostało? Chyba... nawet nie minuta. Setka nie dała rady, a teraz mam mniej, niż 60 i tylko jedną, kaleką rękę. Przepraszam, Tora. Tak bardzo mi przykro... Nie zobaczę naszej Utopii. Przepraszam, że cię nie posłuchałem! — myślał, sycząc z bólu i czołgając się po gruzie przy użyciu prawej ręki. Sturlał się z kupki. Jego skóra odzyskała wcześniejszą barwę, podobnie jak włosy. Mężczyzna podniósł się na połamane kolana i więcej nie był w stanie zrobić. Potem zaś z nieba spadł włochaty potwór. Powykręcane łapy prostowały się groteskowo, odkręcając się w drugą stronę, jak karykatury śmigieł.
     — Ty potworze. Ty cholerny wybryku natury! 10x... — Carver zareagował, gdy tylko przeciwnik spróbował wyrzucić przed siebie prawą pięść. Pazurzasta łapa śmignęła w bezczasie, przebijając się szponami przez nadgarstek Marionetkarza i w moment wyrywając mu rękę w nadszarpniętym już barku. Trysnęła krew, ale Stan był zbyt twardy lub zbyt otumaniony, by zawyć z bólu. Poczuł tylko, jak przeciwnik łapie go za twarz i unosi w powietrze - ironicznie, tak samo, jak wcześniej uniósł go Marionetkarz. W jednej chwili łapa Wilkołaka zaczęła dźgać przeciwnika po całym torsie, rozszarpując wszelkie organy wewnętrzne. Kilkanaście pchnięć przerąbało się przez nabrzmiałe mięśnie, zalewając wszystko czerwienią, a po ostatnim z nich kończyna potwora pozostała między żebrami dogorywającego przeciwnika.

***

     Był sam w bezkresnych, lepkich ciemnościach, których nie mógł nawet z siebie zmazać, bo wszystko wokół było ciemnościami. Słyszał tylko swój oddech i swoje bicie serca. Mijał czas, ale jakoś inaczej. W jakiś sposób zdawał się go opływać, omijać, jakby Stan zatrzymał się gdzieś po drodze, jakby na niego czas nie miał wpływu. Był kamieniem wystającym z dna koryta rzeki ponad jej wody, niewzruszonym, nieruchomym. Czekał, jak poczwarka, kryjąca w sobie rodzącego się motyla, który miał wkrótce zawojować przestworza, ale... przecież ludzie nie mieli skrzydeł. Nie mogli latać. Nie wszyscy. Jedna osoba mogła.

     Światło. Gdzieś, nie wiedział gdzie, ale poczuł blask i ciepło na swoich plecach, z daleka, z oddali, spoza świadomości. Szarpnął się, wierzgnął w mroku, dziko rzucił wzrokiem za siebie i dostrzegł je. Daleko lub blisko - nie umiał stwierdzić, bo nic poza nim nie widział. Ruszył pędem w jego stronę, chociaż nie rozumiał, czemu to robi. To chyba było naturalne - szukać światełka w tunelu, widzieć nadzieję w ogniu. Pędził co sił w nogach, co tchu w płucach, aż w końcu dobiegł pod samo źródło światła.

     Alice. Jego Alice, ta której imię nosiła znajda z królewskiego grobu i którą przez to tak polubił. Ta, która jako pierwsza dała mu cel w życiu lub chociaż jego przedsmak. Stała i świeciła, jakby w całości składała się ze światła, a jednak jej widok nie raził go, niezależnie od tego, ile na nią patrzył. Uśmiechała się. Była pełna życia. Wyciągała do niego swą dłoń, pochylając się do niego... z góry, zawieszona w przestrzeni, poza jego zasięgiem. Nie mógł jej dosięgnąć, choć podskakiwał. Nie mógł skupić energii duchowej, by wybić się wyżej. Skakał rozpaczliwie i bezustannie, jak wyrzucona na brzeg ryba. 

     I nagle zawiał wiatr. Potężny, choć delikatny i miły. Wystarczająco silny, by unieść nawet jego. Na tyle wysoko, by mógł chwycić Alice za rękę. Ciepły, napełniający nadzieją powiew, skądś dziwnie znajomy. Stanął na tym samym poziomie, co kobieta, którą kochał, a ona zaczęła iść coraz wyżej i wyżej, trzymając go za rękę i ciągnąc za sobą. Zdezorientowany Stan spojrzał się jeszcze za siebie, zaintrygowany tym, co pomogło mu dostać się na górę. Z dołu spoglądał na niego młody mężczyzna o srebrnych włosach, z niegasnącym uśmiechem. Jedyny człowiek, który potrafił latać, a z którego przyzwoleniem każdy z nich mógł wznieść się ku niebu. Tora żegnał go w ciszy, machając za nim ręką, udzielając mu swojego błogosławieństwa.

     — Nie wiem, dokąd idziemy, ale... jej dłoń jest taka ciepła. Prawie zapomniałem, jakim uczuciem jest ciepło — uświadomił sobie Stanley. A wtedy poczuł czyjąś rękę na swoim ramieniu. Wzdrygnął się. Sebastian. Sebastian szedł razem z nimi, popychając go do przodu, zachęcając do podążania za Alice. Zanim Stan zdołał cokolwiek powiedzieć, poczuł kolejną dłoń i jeszcze jedną, następne dziesiątki, a w końcu setki. Trzy setki dłoni. Nie wiedział, jak to możliwe, żeby cały jego legion kroczył tuż za nim, ale... tak się działo. Byli tu, byli przy nim, pchali go naprzód, ku światłu. To wystarczało. Miał wszystko. Całe jego życie zebrane w trzech setkach osób, które wykreował to, kim jest. Mógł nareszcie odejść. Mógł odpocząć.

***

     Łapa chwytająca twarz Marionetkarza i łapa wbita w jego żebra gwałtownie oddaliły się od siebie. Carver bez cienia litości oderwał głowę Stana od reszty jego wielkiego ciała, które zaczęło maleć i słabnąć, gdy tylko rzucił je na ziemię. Uśmiech na ustach Stanleya wzbudził w Wilkołaku swego rodzaju odrazę. Zniesmaczenie. Gniew. Z jedynego oka mężczyzny, ostatniego Marionetkarza w Morriden płynęły łzy szczęścia, jakby to jedno oko było całkiem gdzie indziej, widziało i doświadczało czegoś innego, niż śmierci.

     Z chrapliwym pomrukiem potwór przebił płaczące oko pazurem, żeby już go nie wściekało. Potem zaś zmiażdżył czaszkę ofiary obiema łapami i rzucił ją na resztę trupa.

***

     Zupełnie gdzie indziej, w piwnicznej sali tortur Josepha Fletchera trwała w najlepsze walka pomiędzy dwoma ekscentrykami. Bosy, napompowany neoadrenaliną chirurg krążył wokół swojego oponenta z nadludzką prędkością, szukając u niego jakiejkolwiek luki, która nie byłaby jedynie zmyłką obliczoną na jego dekapitację. Nie tylko ciało mężczyzny działało wielokrotnie szybciej, lecz również jego procesy myślowe. Myśl goniła myśl z prędkością, której nie mógłby udźwignąć umysł przeciętnego człowieka. Jemu samemu zajęło wiele lat udoskonalenie samej formuły, jak i swoich odruchów oraz predyspozycji. 

     — Myśli, że wciągnie mnie w pułapkę. Naiwnie. Specjalnie się odsłania. Liczy na to, że zaatakuję go pierwszy i nadzieję się na kontrę, ale to się nie wydarzy. Nie zmienia to faktu, że opadnę z sił, korzystając z neoadrenaliny bez żadnego konkretnego celu. Mogłem nie wstrzykiwać całej na raz. Teraz muszę poczekać, aż przestanie działać, ale wtedy będę znacznie osłabiony... chyba że przyjmę kolejną dawkę. Niedobrze, niedobrze. Fletcher jest zbyt nieregularny pod względem charakteru i umiejętności, żebym mógł przewidzieć jego ruchy. Na dodatek wszystko wskazuje na to, że ma więcej, niż jedną tylko Syntezę. Kapelusz, który wydaje się być wrotami do innego wymiaru, ta karta, która pewnie jest czymś więcej, niż tarczą, a niewykluczone, że ma coś jeszcze. Nie, na pewno coś ma. Jest zbyt opanowany, by nie mieć. Dobrze, na początek sprawdzę, jak twarde jest to coś. To powinien być dobry punkt wyjścia — pomyślał momentalnie Miyamoto.

     Barykada małych, lecących cięć poszybowała w kierunku aukcjonera, wystrzelona momentalnie przez skalpele chirurga. Świetlistym sierpom natychmiast stanęła na drodze wielka, niczym blat stołu karta jokera, przyjmując je całą swoją powierzchnią i jednocześnie osłaniając właściciela przed wzrokiem lekarza. Byłby to dla tego drugiego problem, gdyby spadający jakiś czas temu szermierze nie zrobili dziury w suficie, przez którą do pomieszczenia wlało się światło. Światło sprowadziło oczywiście ze sobą cienie, a cień Josepha widział Tenjiro doskonale.

     W pewnym momencie ruchy prawego nadgarstka Miyamoto drastycznie przyspieszyły, podczas gdy lewy prędko zniknął w kieszeni lekarskiego fartucha. Wszystko po to, by Fletcher odniósł wrażenie niezmienionego rytmu ataków, co możliwe było tylko dzięki nieprawdopodobnej prędkości Tenjiro. Gdy zaś druga dłoń wynurzyła się z kieszeni, wyrzuciła w powietrze garść skalpeli, które mężczyzna raptownie złapał między wszystkie swoje palce. W mgnieniu oka był już w posiadaniu sześciu sztuk oręża, którymi ponowił atak z pełną siłą.

     Burza cięć stała się już najprawdziwszym huraganem, uderzającym w wielkiego jokera, jak pociski z miniguna. Nie wydawało się jednak, by tarcza miała się w najbliższym czasie poruszyć choćby o milimetr. Nie widniała też na niej ani jedna smuga, ani jedna rysa, jakby karty nie dało się zniszczyć. Co dziwne jednak, mimo faktu, że Miyamoto nie ruszał się ze swojego miejsca, Fletcher nie wykonywał żadnych ruchów.

     — Beznadziejny głupcze, to nawet nie jest zabawne. Nie przebijesz się przez to, czegokolwiek byś nie zrobił. Chyba po prostu próbujesz sprowokować mnie do zaatakowania cię lub zrobienia czegoś podejrzanego, ale nie doczekasz się. Ja już zrobiłem, co chciałem. Męcz się, ile chcesz, Miyamoto. Im mniej zostanie ci sił, tym lepiej dla mnie. Ja po prostu cierpliwie poczekam, aż zaczniesz zwalniać... — pomyślał z triumfalną wyższością Fletcher. Doczekał się kilka chwil później, kiedy nieustający atak zatrzymał się na kilka sekund... i nagle ponownie rozległ się świst. Joseph jednak właśnie tego się spodziewał.

     Karta jokera odsunęła się momentalnie, zaskakując tym chirurga, a aukcjoner ściągnął cylinder ze swojej głowy, zamachując się nim, niczym płachtą matadora i wpuszczając wszystkie ciśnięte w jeden wspólny punkt skalpele do środka kapelusza, gdzie zniknęły, jakby nigdy nie istniały. Chwilę później rondo ponownie otoczyło czubek głowy szyderczo uśmiechniętego mężczyzny... ale przeciwnik zdążył już do tej pory wykonać potężny sus w jego stronę i znaleźć się nad jego głową z dwoma nowymi nożykami w dłoniach. Zamachnął się nimi zza głowy, bez słowa, celując w tętnicę szyjną z dwóch stron. Ale nagle się zatrzymał.

     — Corpse Party... — pomyślał z diabelskim uśmiechem Fletcher. Dwie odcięte ludzkie dłonie chwyciły w locie za nadgarstki chirurga, ciągnąc jego ręce do tyłu i nie pozwalając mu na wykonanie ataku. Mężczyzna niespodziewanie zawisł w powietrzu, co aukcjoner momentalnie i bez ostrzeżenia wykorzystał, dźgając go w brzuch swoją laską ze smoczym łbem. Chirurg popluł się śliną, lecz kiedy z czubka laski wydobyła się jeszcze fala uderzeniowa, do śliny dołączyła również krew. Miyamoto raptownie poszybował wgłąb sali.

Koniec Rozdziału 227

Następnym razem: Chłopiec o różowych oczach